Ja bym tej książki jakoś szczególnie nie promowała, bo tak naprawdę nie wnosi nic nowego, mimo, że Fennel nazywa praktykowane tam metody jako "swoje".
Lepiej poświęcić przeznaczony na tę książkę czas na zapoznanie się z innymi pozycjami, które wniosą o wiele więcej wiedzy w głowę czytelnika, niż ta powiastka ;)

każdy ma "mojości" i "swojości" ale abstrahując "kto był pierwszy" trochę rzeczy w tej książce zbiera i mnie bynajmniej zachęciła do czytania "dalej".
Promowanie to zbyt przesadzone słowo :)

Rozumiem, to też była moja jedna z pierwszych, miło się czytało, aczkolwiek wiedzy jakiejś sensownej to tam nie znajdziemy... ;)

Ja Fennelowa odradzam. Najlepiej nie brac do reki i nie narobic sobie klopotow.

no co Ty, aż tak :)? czemu? pytam z ciekawości, bo mnie ta książka "nie popsuła" a sprawiła, że zacząłem chcieć wiedzieć więcej :) nie upieram się przy jej zawartości merytorycznej, ale żeby kłopotów narobiła. Zaciekawiłem się :)

Chodzi o to, że Fennel podaje metody związane z dominowaniem psa. Ja co prawda nie jestem z tych, co się boją słowa "dominacja", a mimo wszystko moim zdaniem książka do szczególnie wartościowych nie należy.

Fennel proponuje każdego psa traktować tak, jakby było się wyżej od niego w hierarchii. Pomijając, że nie w kazdym przypadku jest to mąrde, to Fennel proponuje robić to w dość ciekawe sposoby - jedzenie ciastka przed nakarmieniem psów, przepychanie psa, jeśli leży nam na drodze...
...problem w tym, że psa można mądrze zdominować, owszem - ale jeśli ma się do tego predyspozycje umysłowe, czyli jest się po prostu silnym psychicznie, pewnym siebie i przy okazji spokojnym człowiekiem.
Zjedzenie ciastka przed psem prawdopodobnie nie przemówi do niego w żaden sposób, ale jeśli nieodpowiednia osoba spróbuje na siłę pokazać psu swoją dominację przez przepychanie go, żeby ustąpił jej miejsca, może się to skończyć źle.

Podsumowując chodzi o to, że Fennel proponuje w sztuczny sposób udawać dominanta...a nie każdy jest do tego stworzony. Robienie tego na siłę z KAŻDYM psem tak samo, jest po prostu niebezpieczne.

Ja bym jeszcze dodała, że cały ten "dominacyjny" podkład teoretyczny, który Fennel serwuje, wielokrotnie *utrudnia* zrozumienie psich zachowań, zamiast to ułatwiać. Po pierwsze dlatego, ponieważ nadużywa ona instynktu hierarchicznego jako wytłumaczenia problemów (przykładowo, pies ciągnie na spacerze, bo... uważa się za alfę :roll:), a po drugie dlatego, ponieważ w ogóle dominacja w ujęciu autorki za bardzo przypomina przywództwo i władzę u ludzi.

O teorii dominacji jest warta uwagi taka mała i zwięźle napisana książeczka autorstwa Barry Eaton'a pt. "Dominacja u psów - prawda czy mit". :)