Saba z Krakowa chce się przywitać
 

Witam! razem z moim psiakiem chciekibyśmy przywitać brać z tego forum. Saba jest mieszańcem w wieku okolo 2 lat, przygarnięta z krakowskiego schroniska. Niesamowity piesek bardzo zrównoważony, ale urodzony myśliwy:)

witamy!!!
ona bardzo wilczakowa jest z wygladu :)

Również witamy:)jak długo jest u Ciebie i jakie były początki?

Witamy serdecznie :)

Również witamy bardzo serdecznie :)

Witamy! :)

HEJ HO, HEJ HO, HEJ HO =]
Witajcie ;)

Wszystkiego dobrego na Waszej nowej, wspólnej drodze ;)

Hej, hej. Pisz co jakiś czas, jak Wam "idzie". Chętnie będziemy obserwować, czy w parze z zewnętrznym podobieństwem do wilczaka, idą zbieżności w charakterze. :)

Saba jest u mnie od początku lutego. Jest moim pierwszym psem. Początkowo przez jakies dwa trzy tygodnie byla nieśmiala i bardzo cicha. Teraz juz się rozkręca. Tryska energią, uwielbia zabawy - aportowanie, przeciąganie sznurka. Ostatnio dostala taka piszcząca zabawkę i teraz nie może bez niej się obejść. Bardzo szybko nauczyla się podstawowych komend - siad, daj łapę, waruj, leżeć. Już nawet wraca na zawołanie. Jest super wychowana , jak chce na dwórto piszczy. Z tego co zauważyłem to czasem jest strachliwa, zwłaszcza jak zobaczy jakiś dziwny przedmiot. A czasem warczy. Jest bardzo towarzyska i raczej nie jest agresywna wobec obcych ludzi. Przepada za innymi psami, choć przejawia zapędy do dominacji. No i niestety jest wyborowym myśliwym. Upolowała już kreta,a żadnemu kotu nie przepuści:) W domu mamy jeszcze królika, no i niestety nie będzie z nich przyjaciół... Jedyny problem to to,że troche ciągnie na smyczy, ale już jest lepiej niż na początku:)

Witaj!!!
Z tego co piszesz Saba ma trochę z wilczaka zwłaszcza ostrożne podejscie do dziwnych przedmiotów - to jest typowo wilcze!!

Tylko to aportowanie nie pasuje ;)
Choć może być wyjątkiem potwierdzającym regułę :)

hihi może za mocno się wyraziłem aportowanie :) biegnie za wszystkim co się jej rzuci, ale oddać już nie chce, łapie i ucieka. A najbardziej zadowolona jest jak się ją wtedy goni :) Ale prawda jest taka, że jej jeszcze prawidłowo aportować jeszcze nie uczyłem.

Na pewno nie jest to całkiem wilczak bo jak na suczkę w wieku około 2 lat to ma jakieś 56 cm w kłębie więc troszkę za mała.

Niektórzy mówią, że podobna do husky ale ma zupełnie inną budowę głowy i charakter. No i wraca na zawołanie hihi

Predyspozycje do aportowania nie polegają na chęci oddawania, a właśnie na cyklu: pogonić-dopaść-złapać . reszta jest do wypracowania. Standard wilczakowy jest taki: za pierwszym razem leci, za drugim-ewentualnie, za trzecim-patrzy na Ciebie jak na idiotę : "to widzę, że piłka, rzuciłeś, to sobie biegnij" :D To bardzo uśredniony standard, oczywiście.

W takim razie Saba ma duże predyspozycje do aportowania :)
Może tak biegać aż padnie.

Hihi, dokładnie. :D
Potem jeszcze są różne wariacje na temat. U Łowcy najczęstsze są dwie:
1. Leci, ale nie "dolatuje", bo po drodze do jego czułego nosa w trakcie lecenia docierają o wiele bardziej interesujące w danym momencie zapachy, skutecznie odwracając uwagę od pierwotnego celu;
2. Leci, dolatuje, ale po zerknięciu nawet się po to "coś" nie schyla, bo to "coś" ani nie jest niczym do jedzenia, ani się nie porusza, więc do niczego się nie nadaje...

Uszczegółowiłaś, ale jakbym Księciunia widziała :D
dodam tylko, że "nieśpiesznym truchtem" :P

Macie zepsute te wilczaki :D

Nooo... to się rozumie samo przez się. :D

Nie wykluczam. :D
W końcu na własne oczy widziałam choćby jak Aszczur szalała za piłeczką, czy inną zabawką. :p

Jestem ciekawy jak jest z posłuszeństwem u Waszych piesków. Moja psinka to jest posłuszna do czasu jak w okolicy nie ma nic bardziej interesującego, a zwłaszcza jakiegoś innego pieska. Wtedy cały mores tryska.

Zdecydowanie zaprzeczam. Nie aportem wilczak stoi-to raz, różnorodne inne talenta, choćby i niespecjalnie nagłaśniane forumowo, są równie (albo i i bardziej) ważne - to dwa, wyjątki potwierdzają regułę, te z urodzenia aportujące i te, mozolnie wykilkane, w imię skamieniałego uporu przewodnika - to trzy. A jako cztery zarzucę autocytat: "To bardzo uśredniony standard, oczywiście."
CBDU ;)

Noooo.... temat rzeka. :D
Z wilczakami to w ogóle jest problem, bo one już tak mają, że wszystko lubią mieć "pod kontrolą", a to oznacza czujność i zainteresowanie wszystkim w promieniu na jaki pozwalają im ich zmysły... a że zmysły mają baaaardzo wyczulone, można sobie wyobrazić konsekwencje. :twisted:
Nie będę mówiła za innych, ale powiem na podstawie naszego przypadku, że pomimo prawie dwu i pół roku starań nakładzenia tego i owego do główki, dalej zdarzają się sytuacje, gdy wredota z uśmiechem na psim pysku, bezczelnym spojrzeniem, w podskokach wyłamuje się świadomie z komendy, bo coś go zainteresowało na drugim końcu lotniska na przykład...
Ale z drugiej strony zdarzają się sytuacje, gdy udaje odwołać się go od stada saren będących całkiem blisko, więc spodziewać się można wszystkiego. :p

Posłuszeństwo nie jest relatywne:) To, że pies wykonuje dowolną komendę w okolicznościach średnio frapujących, bądź wręcz w warunkach sterylnych (w mieszkaniu np.), zupełnie nie oznacza, że ową komendę zna. Ot robi to, bo nic ciekawszego do roboty nie ma. Taka bolesna prawda:) Znajomość komendy, posłuszeństwo, sprawdza się właśnie w sytuacjach „poligonowych”, kiedy inne bodźce są na tyle silne, że musimy się przez nie przepchnąć łokciami, aby zająć pierwsze miejsce.
Bardzo dotkliwym testem na nasze rozanielone ego jest ćwiczenie w zaludnionym/zapsionym parku, gdy zostawiamy psa po jednej stronie krzaków, oddalamy się na drugą stronę, tak aby pies nas nie widział i wydajemy komendy, choćby banalne zmiany pozycji waruj/siad/stój (akurat w tym przypadku niewiele weryfikuje komenda „do mnie”). Delikatniejszym stopniem testu jest odejście od psa na kilka kroków, odwrócenie się tyłem i wydawanie takich komend bez odwracania się do psa i jakichkolwiek gestów :)

Gaga, czy Ty miewasz czasem poczucie humoru? :roll:

W przeważającej ilości czasu, rzekłabym :)
(choć czasem z lekką nutką sarkazmu, i owszem)

Test zaiste okrutny. :twisted:
Przy czym (dodam może) - nawet zdany nie gwarantuje zapewne "przebicia" się do psa zawsze i wszędzie niestety (choć niewątpliwie zwiększa szanse). Czasem trudniejsze rzeczy wychodzą nam, gdy pies jest "wrzucony w tryb pracy", a zawodzą te (wydawałoby się) łatwiejsze podczas zwykłego spacerku "na luzie".

Po raz kolejny zadziwia mnie genetyka, w końcu nie najbliższa (choć bliska) rodzina, a jakbym czytała o bracie-bliźniaku:D
A co do testu-od prawie 7 lat nie porzucam twierdzenia, że wilczak uczy pokory, a test to była jedna z tych chwil,, gdy uświadomiłam sobie to po raz kolejny:)