Wilczak w bloku??
 

Witam was wszystkich. Juz od paru miesiecy czytam was i probuje zrozumiec jak sie mozna dogadac z wilczakiem. Mialam juz spotkanie z takim psem, nawet juz rozmawialam z hodowca zeby kupic szczeniaka, wszystko bylo prawie przygotowane a teraz okazalo sie ze niestety nie bede miala jak sie wyprowadzic (mialam mieszkac w domu z duzym ogrodem, kilometr poza miastem). Razem z bratem mamy mieszkanie na 6 pietrze,4 pokojowe, przestrzenne i nikt inny poza nami nie mieszka tutaj. 15 minut kolo bloku mam 2 ogromne parki a na przeciwko bloku jest fajny ogrodek dla psow. Bardzo bym chciala miec wilczaka ale boje sie ze po prostu nie wytrzyma w bloku, nawet jezeli bedzie mial 3 godzinny dzienny spacer. W dodatku nie jestem zawsze w domu, musialby wiec sam poziedziec sobie kilka godzin (4-6). Bardzo bardzo potrzebuje waszej rady. Wielkie dzienki!

Jaki problem? Jak od szczeniaka będziesz uczyć zostawania samemu i że świat nie kręci się dookoła szczeniaka to bez problemu zostanie w domu (co nie znaczy że nie będzie możliwości demolki) - tak samo będzie musiał zostawać w domu i w mieszkaniu.

Dziwi mnie że ludzie myślą że jak mają dom z ogrodem to automatycznie oznacza to szczęście psiaka. Jak dla mnie mieszkanie w bloku o wiele bardziej wymusza kontakt i pracę z psem - trzeba zebrać się i ruszyć z domu parę razy dziennie a nie otworzyć dzrzwi na ogródek i po problemie.

Gdybym mieszkała w bloku pewnie nie miałabym wilczaka.
Dużo jest takich co w blokach mieszkają i czy to wilczak czy inna rasa bywają w mieszkaniach szczęśliwsze niż kupmle co to świata poza własnym ogrodem, żeby ogrodem - raczej kojcem nie znają, ale i znam takie (nie piszę tu o wilczakach) co poza spacerkiem wokół bloku za wiele z życia też nie mają.
Wszystko w rękach właściciela i wyrozumiałych sąsiadów jeśli trafi Ci się gadaliwy egzemplarz ;-)

Nie wiem jak to u innych bywa ale 3 godziny to trochę mało...?

Zgadzam sie z btd! Wilczaki mieszkające w mieszkaniach są bardziej związane z właścicielami i bardziej zsocjalizowane - a to w przypadku tej rasy jest wazne.

Mozesz mieć trochę problemów na początku z zostawianiem łobuza samego w domu ale jeśli przyzwyczaisz go do klatki i dogadasz się z bratem w sprawie waszych nieobecności to prawdopodobnie zyskasz wspaniałego przyjaciela. Ale przygotuj się że będzie Ci potrzebna cierpliwość, cierpliwość, konsekwencja..... upór i wielki hart ducha:).

Czasem 5h a czasem 1h. Imbus doskonale sie przystosowuje: jeśli jestem chora to całymi dniami śpimy i tylko małe spacerki a po kilku dniach odrabiamy zaległości.
A ostatnio zauwazyłam że Imbus najbardziej zmęczony jest po spotkaniach gdzie wypala sie nie tyle co ruchowo co emocjonalnie.

Otóz to! Myslenie, emocje to jest to, co męczy psy, wilczaki to (fizycznie) maszyny nie do zamęczenia :)
Park i ogródek psi przyda Ci się w okresie szczenięcym, później i tak się będziesz musiała z niego wymeldować bo z dorosłym psem już nie da się beztrosko pójśc w skupisko innych psów. Pierwszy rok- tak, później i tak szukasz innych terenów.
Jak dobrze popracujesz nad komunikacją z psem, to znów możesz wrócić, bo pies zanim rozpocznie bójkę z innym psem- da Ci czas na reakcję.
Mieszkanie w bloku zdecydowanie wymusza większą aktywnośc u człowieka, bez względu na pogodę i tak trzeba psa porządnie zmęczyć ;)
Ja, na Twoim miejscu, przede wszystki spróbowałabym ustalić czy w okolicy masz: sensownych szkoleniowców (i nie chodzi tu o odbębnienie 3 miesiecznego kursu PT a o nowoczesne, mądre wychowanie). Us6talic z bratem zasady - oboje musicie sie komunikowac co i jak robicie z psem.
O klatce juz było :)
A reszta- coż, i tak każdy nosi w sobie przekonanie, że spokojnie z wilczakiem sobie poradzi, a potem sam przezywa zdziwienia i zaskoczenia :)Inaczej sie nie da :D

Gaga - Kazdy przyszły właściciel wilczaka powienien przeczytać to co napisałaś!!! Lub spotkac się z Tobą!!

:D Spotkać to może niekoniecznie :) Ja odradzam jak mogę (jedną rezygnację mam juz na koncie) :D A Chey w tym czasie odwala wersję demo i zadaje kłam moim słowom- staję się cokolwiek niewiarygodna :p
Starsznie kocham te rasę i nie wymienie na żadna inną (poza corgi ale to na zaawansowanej emeryturze:)) ale przeraża mnie siła zachwytu wilczakami i granitowe przekonanie, że "ja nie dam rady??" :) Wiesz o czym mówię...
Im wiecej rezygnacji po dopuszczeniu do głosu rozumu, tym mniej nieszczęśliwych par człowiek -wilczak i próby przetrwania z dnia na dzień. Bo z wilczakiem nie o to chodzi.

Bardzo wam dziekuje za odpowiedz. Jeszcze mam pare tygodni wiec bede mogla pomyslec nad tym powaznie. Dzieki jeszcz raz.:)