Quote:
|
Originally Posted by Ori
ciekawe czy jest po polsku wzorzec tej rasy, Margo?
|
Jest - a to dzieki pani Jadwidze Szyposz, ktora przetlumaczyla go na polski.
=============
FCI-Standard Nr 311/01.09.1997
Saarloos Wolfhond
Kraj pochodzenia:
Holandia
Data publikacji obowiązującego wzorca:
01.09.1997
Użytkowość:
Saarlos Wolfshond nie został wyhodowany w celu osiągnięcia specjalnych właściwości użytkowych; posiada on cechy, które umożliwiają mu funkcjonowanie w charakterze wiernego i godnego zaufania psa towarzyszącego i domowego.
Klasyfikacja FCI:
Grupa I
Psy pasterskie i zaganiające ( z wyjątkiem psów pasterskich szwajcarskich)
Sekcja 1
Owczarki bez prób pracy.
Krótki rys historyczny:
Leendert Saarloos (1884-1969) ukochał naturę, ukochał również psy. Uważał wszelako, że psy uległy zbyt silnemu uczłowieczeniu i, jako miłośnik owczarka niemieckiego, nosił się z zamiarem wstecznego poprowadzenia hodowli tej rasy w kierunku uzyskania cech naturalnych dla uzyskania lepszego psa użytkowego. W tym celu skrzyżował on owczarka niemieckiego GERARDA van der Fransenum, psa w klasycznym typie pruskim, z FLEURI, wilczycą, która pochodziła z syberyjskiego odgałęzienia typu europejskiego (1932). Wsteczne krzyżówki na ojca dały mu bazę populacyjną zwierząt o 1/4 krwi wilka. W trakcie następnej fazy eksperymentu przy zastosowaniu ostrej selekcji powstała nowa rasa "europejskiego psa wilczego". Ponieważ wyselekcjonowane zwierzęta nowej rasy dobrze sprawdzały się jako przewodnicy niewidomych, w pierwszym rzędzie uznano je za odpowiednie do tej pracy. W wyniku powiększenia zawartości krwi wilczej z czasem użytkowe dziedzictwo przodka Gerarda uległo zatraceniu i okazało się, że rasa ta jako pies użytkowy, podobnie jak i jako przewodnik niewidomych, jest mało przydatna. Dziedzictwo Leendert Saarloosa - nie pies użytkowy, ale pies o naturalnych cechach - uznane zostało za rasę w r. 1975. Na cześć twórcy, oddając należny mu honor, nadano wówczas rasie nazwę wilczego psa Saarloosa. Od tej pory Holenderski Związek Saarloos Wolfhonda reprezentuje interes rasy, m.in poprzez niniejszy nowy wzorzec.
Wrażenie ogólne:
Saarloos Wolfhond to pies mocnej budowy, którego wygląd (budowa ciała, chód i szata) przywodzą na myśl wilka. Jest on zbudowany harmonijnie i ma dosyć długie kończyny, bez wrażenia wysokonożności. W przypadku psów i suk zaznaczone są odmienne drugorzędne cechy płciowe.
Istotne proporcje:
Saarloos Wolfhond jest dłuższy niż wyższy. Stosunek długości szczęki górnej do mózgoczaszki wynosi 1:1.
Zachowanie się i charakter:
Pełen życia, tryskający energią pies, wykazujący się charakterem dumnym i niezależnym. Podporządkowuje się jedynie z własnej nieprzymuszonej woli; nie jest uległy. W stosunku do swego pana jest on oddany i w najwyższym stopniu godny zaufania. W stosunku do obcych zachowuje się z rezerwą, dość nieufnie. Rezerwa i podobny do wilczego instynkt ucieczki w nieznanych sytuacjach są typowe dla saarloosa i powinny zostać zachowane jako typowe dla rasy. Osoby obce, zbliżając się do saarloosa, powinny wykazać zrozumienie dla zachowania tego psa, dla jego ostrożności i skłonności do ucieczki, cech, które nosi on w sobie jako dziedzictwo. Nachalne a niepożądane zbliżenie się obcego może doprowadzić do tego, że instynkt ucieczki przeważy. Przeciwdziałanie tej tendencji, np. na drodze ograniczenia swobody ruchu poprzez uwiązanie psa, może doprowadzić do tego, że zareaguje strachem.
Głowa:
Głowa powinna robić wrażenie wilczej i swą wielkością harmonizować z ciałem. Widziana z góry i z boku, głowa jest klinowata. Bardzo charakterystyczna jest linia od kufy do dobrze rozwiniętych łuków jarzmowych. Razem z prawidłową formą i ustawieniem oczu linia ta daje pożądane wilkowate wrażenie.
Mózgoczaszka.
Czaszka: Czaszka jest płaska i szeroka; jeżeli idzie o jej szerokość to należy wystrzegać się przesady, ponieważ źle to wpływa na typową formę klina. Guz potyliczny i oczodoły nie powinny rzucać się w oczy; łuk brwiowy powinien przechodzić płynną linią w czaszkę.
Stop: Przejście od mocnej kufy do czoła tworzy lekki stop.
Trzewioczaszka:
Nos: Lusterko nosa dobrze wypigmentowane, grzbiet nosa prosty.
Szczęki: Szczęka i żuchwa są dobrze rozwinięte przy mocnym i kompletnym zgryzie nożycowym, dopuszczalnym także w postaci ściśniętych nożyc.
Wargi: Dobrze domknięte.
Szczęka: W porównaniu z czaszką nie może sprawiać wrażenia ciężkiej: zbyt masywna kufa ujemnie wpływa na typowo wilczą formę.
Żuchwa: Nie rzucająca się w oczy.
Oczy: Przeważnie żółte, w kształcie migdała, ustawione lekko skośnie, nie wypukłe ani okrągłe, o dobrze przylegających powiekach. Wyraz uważny, pełen rezerwy, lecz nie lękliwy. Oko jest bardzo typową cechą rasy, podkreślającą pożądany wilkowaty wygląd. Pożądany wyraz wywoływany jest jedynie poprzez oko jasne. Bardzo dużą wagę należy przykładać do barwy, formy i właściwego ustawienia w obrębie czaszki. W przypadku zwierzęcia starzejącego się żółta barwa oka może przyciemnić się, ale musi zostać zachowana pierwotna żółta podstawa barwna oka. Brązowa podstawa barwna jest mniej pożądana. Oczodół przechodzi płynną linią w czaszkę: zbyt zaznaczony oczodół wraz z zaakcentowanymi łukami brwiowymi i podkreślonym stopem są niepożądane.
Uszy: Średniej wielkości, mięsiste, trójkątne, z zaokrąglonym szpicem; strona wewnętrzna owłosiona. Ucho osadzone jest na wysokości oka. Uszy są bardzo ruchliwe i wyrażają nastrój i emocje psa. Niepożądane są zbyt szpiczaste i zbyt wysoko osadzone uszy. Uszy osadzone zbyt daleko na boki szpecą głowę w jej charakterystycznej postaci i są przez to mniej pożądane.
Szyja: Sucha i dobrze umięśniona; przechodzi bardzo płynną linią w grzbiet; również linia od okolicy gardła do piersi jest płynna. Szyja może, przede wszystkim przy szacie zimowej, być ozdobiona przez piękną kryzę. Skóra pod gardłem jest bardzo skąpa i nie zwraca na siebie uwagi. W przypadku S.W. charakterystyczne jest, że w swobodnym kłusie głowa i szyja tworzą prawie poziomą linię.
Korpus: S.W. jest dłuższy niż wyższy.
Grzbiet: Prosty i mocny.
Żebra: Normalnie wysklepione.
Klatka piersiowa: Płynna linia klatki piersiowej sięga najwyżej do łokci. Klatka piersiowa i odległość między kończynami, widziane z przodu, wyglądają umiarkowanie szeroko. Należy unikać zbyt masywnej partii piersiowej ponieważ zakłóca ona typową sylwetkę, cechującą tego ustawicznego kłusaka. Sylwetka jest raczej smukła i bardzo wilkowata.
Linia dolna: sprężysta i lekko podciągnięta.
Ogon: U nasady szeroki i bujnie owłosiony; sięga co najmniej do stawu skokowego. Wygląda na nieco głęboko osadzony, co często jest podkreślane przez lekkie zagłębienie przy nasadzie ogona. Ogon noszony jest lekko szablasto wygięty, prawie aż do linii prostej. W podnieceniu i w kłusie może być noszony wyżej.
Kończyny:
Kończyny przednie: Kończyny są proste i dobrze umięśnione. Kości w przekroju są owalne i nie za grube. Kończyny w proporcji do korpusu odznaczają się raczej pewną wysmukłością.
Łopatka: Wystarczająco szeroka i długa. W stosunku do pionu kąt zbliżony do 300 tworzy normalne, ale nie przesadne kątowanie.
Ramię: Długości łopatki; kątowanie między łopatką a ramieniem normalne, nie przesadne.
Łokcie: Dobrze przylegają do klatki piersiowej, nie podstawione. Wynikający z wysklepienia żeber i prawidłowego ustawienia łopatki i ramienia odstęp między przednimi kończynami jest raczej umiarkowanie szeroki.
Łapy przednie: Zajęcze, dobrze umięśnione i wysklepione, z dobrze rozwiniętymi poduszkami, co wraz z mocnym stawem nadgarstkowym i lekko skośnie ustawionym śródręczem sprzyja sprężystemu przejmowaniu ruchu. W pozycji "Stój" dopuszcza się lekkie skręcenie na zewnątrz.
Kończyny tylnie: Miednica normalnie ustawiona. Poprzez głębokie osadzenie ogona, które często jest podkreślane przez niewielkie zagłębienie, często miednica wydaje się ustawiona skośniej. Kątowanie tyłu pozostaje w harmonii z kątowaniem frontu. Typowy dla rasy, lekki sposób poruszania się zależy w dużym stopniu od prawidłowego kątowania stawu kolanowego i skokowego. Najmniejsze odchylenie ujemnie wpływa na ten typowy sposób posuwania się. W pozycji "Stój" dopuszcza się ustawienie lekko krowie.
Udo: Normalnej długości i szerokości, silnie umięśnione.
Kolano: Nie przesadnie kątowane.
Staw skokowy: Kątowanie nie powinno być przesadne. Kości i mięśnie pozwalają na optymalne rozciąganie stawu skokowego.
Śródstopie: Wystarczająco długie (nie krótkie), średnio skośne [?].
Łapy tylnie: Dobrze rozwinięte, dobrze wysklepione.
Ruch: S.W. jest typowym wytrwałym kłusakiem, który we właściwym dla siebie tempie może swobodnie pokonywać wielkie odległości. Jego naturalny ruch nie męczy go i przypomina ruch wilczy. S.W. poprzez swój specyficzny, lekki sposób poruszania się różni się znacznie od innych ras. Prawidłowy rodzaj lokomocji jest w znacznym stopniu uzależniony od różnych szczegółów budowy; przede wszystkim wielki wpływ ma prawidłowe kątowane między poszczególnymi członkami. W swobodnym, niewymuszonym kłusie SW niesie głowę i szyję prawie poziomo; w tej pozycji ustawienie oczu i klinowata forma głowy są szczególnie wyraźne. W wytrwałym kłusie, ruchu typowym dla rasy, pies nie wykazuje przesadnego wykroku kończyn, albowiem to, podobnie jak zbyt wielki pęd [posuw?], unicestwiłoby typowy lekki sposób poruszania się, wzór oszczędnego ruchu.
Szata.
Gatunek włosa: Szata letnia jest całkowicie odmienna od szaty zimowej. W zimie przeważa po większej części podszerstek, który wraz z szorstkim włosem okrywowym formuje na całym ciele obfite futro i tworzy wokół szyi wyraźny kołnierz. W przypadku okrywy letniej na całym ciele dominuje szorstki włos okrywowy. Różnice temperatury w jesieni i zimie mogą mieć znaczny wpływ na podszerstek; w każdym razie powinien on występować z założenia. Brzuch, wewnętrzna część uda i worek mosznowy muszą być owłosione.
Kolor włosa:
Kolory te to:
* czarno-dziki, od jasnego do ciemnego cieniowanego, tzw. wilczastoszary
* brązowo-dziki, od jasnego do ciemnego cieniowanego, tzw. leśnobrązowy
* od jasnego kremowobiałego do białego.
Pigmentacja nosa, obrzeża oka, warg i pazurów powinna być w przypadku wilczastoszarego i białego S.W. czarna, w przypadku leśnobrązowego i kremowobiałego wątrobiana. Włos całej dolnej części korpusu, wewnętrznej strony kończyn i tylnej partii portek jest jasny. Zarówno wilczastoszary jak i leśnobrązowy SW wykazują na dolnej partii kończyn kolor ciemny. Powinny one także mieć pełną wyrazu maskę.
Rozmiary i masa:
Wysokość w kłębie w przypadku SW waha się:
w przypadku psów od 65 do 75 cm
w przypadku suk od 60 do 70 cm.
Dopuszczalne są niewielkie odstępstwa w górę.
WADY:
Każde odchylenie od powyższych punktów musi być uznane za wadę, której ocena powinna pozostawać w dokładnej proporcji do stopnia odchylenia.
Głowa.
* Oczy zbyt okrągłe, oczy wypukłe
* Zbyt mocno zaakcentowane oczodoły, przy czym brwi [łuki brwiowe] nie przechodzą w czaszkę płynną linią, co często idzie w parze z silnym stopem i zbyt okrągłym okiem.
* Za wysoko osadzone i/albo szpiczaste uszy.
* Uszy odstające za daleko na zewnątrz.
Korpus.
* Zbyt głęboki, zbyt krótki
Ogon.
* Zakręcony
* Noszony nad grzbietem.
Kończyny.
* Zbyt ciężka konstrukcja kostna kończyn.
Szata:
* Zbyt mało intensywne wyrażone barwy są mniej pożądane.
* Powstawanie czarnego siodła poprzez złe rozłożenie ciemnych włosów.
WADY WYKLUCZAJĄCE.
* Każda postać agresji
* Barwy sierści inne niż dopuszczalne.
N.B.: Psy powinny mieć dwa wyraźnie normalnie rozwinięte jądra, całkowicie pozostające w worku mosznowym.