Ja też radzę się zastanowić i przemyśleć zakup wilczaka w Twojej sytuacji. Ostatnio Gaga napisała że po tym jak przeżyje się z wilczakiem rok, to potem jest z górki. Ja bym dodała - zależy, co się z tym wilczakiem w ciągu tego roku robi.
Znam kilka przypadków (osobiście i ze słyszenia) kiedy właściciele mieli wielkie problemy z ponad-rocznymi psami ale na pytania czy kiedy był szczeniakiem szkolili go, intensywnie socjalizowali, zapoznawali ze światem, wozili tramwajem, pociągiem, autem i autobusem aby by miał jak najwięcej miejskich i wiejskich doświadczeń odpowiadali, że nie mieli na to czasu bo... i tu zazwyczaj padają mniej lub bardziej racjonalne powody dla których to było niemożliwe. I tu nasuwa się pytanie "to po co.....?"
Chciałabym tu mocno zaznaczyć, że problemy nie zawsze wynikają z braku czasu właścicieli, bo czasem pomimo zapewnienia psu bogatych doświadczeń i poświęcenia mu masy czasu dojrzewające wilczaki dają w kość. Właściwie należy założyć, że każdy wilczak miał, ma lub będzie miał jakiś problem lub problemy, bo takie jest życie.... zawsze powtarzam, że to rasa która uczy właścicieli pokory i za to ją kocham
Ale wracając do braku czasu dla psa - musisz założyć, że jeśli chcesz mieć w przyszłości zrównoważonego psa, to w pierwszym roku lub dwóch musisz poświęcać mu prawie każdą wolną chwilę: szkolić, dawać mu się wybiegać, "rozmawiać" z nim. Imprezę czy obejrzenie filmu możesz odłożyć na później, ale wychowania wilczaka - nie radziłabym, bo skutki mogą być opłakane. Im więcej energii i pieniędzy (na dobra karmę, szkolenia, itd.) poświęcisz na psa na początku, tym większe masz szanse, że z czasem będzie coraz lepiej, nawet jeśli po drodze będą się zdarzać kryzysy i wpadki. Ale najważniejszy i tak jest czas, czas i jeszcze raz czas.