[Grin]

Zwróciłabym tu uwagę na problem, z jakim właściciele jakichś powiedzmy 99% blokowych wilczaków stykają się wcześniej czy później, tj. zostawianie psa samego w domu. U jednych przebiega to lepiej, u innych gorzej, ale w zasadzie można przyjąć za pewnik, że jakieś problemy w tym względzie wystąpią.
Oczywiście niezbędne jest przyzwyczajanie do tego malucha od samego początku, najlepiej i najbezpieczniej dla domu i dla psa w dobrej, obszernej klatce kennelowej, która jakkolwiek źle się niektórym kojarzy, niekiedy jest jedyną skuteczną metodą zapobieżenia temu, aby nasz pies nie zrobił sobie po prostu krzywdy (nie należy jednak zapominać, że klatka też bywa zawodna, bo wilczaki są mistrzami w wydostawaniu się z nich).
Największe problemy z tego co widzę, czytam i słyszę występują przy jakichś "gwałtowniejszych" zmianach codziennych rytuałów;
Gdy np. powiedzmy przez pierwszy okres życia pies nigdy nie zostawał sam, a potem nagle coś nam się w życiu pozmieniało i nie jesteśmy już w stanie zapewnić mu tego komfortu, wtedy mamy tragedię gotową. Podobnie z przeprowadzką; wtedy nawet dorosłe - kilkuletnie psy, które wydawałoby się problemy z zostawaniem samemu dawno mają za sobą, na nowym miejscu potrafią siebie i właściciela przyprawić o nie byle jaką traumę.
Tego nie można bagatelizować, mówiąc "jakoś to będzie". Myśląc o wilczaku trzeba z góry przemyśleć "strategię postępowania" i to najlepiej zahaczając o nasze przyszłe, życiowe plany.
Ale nawet bez takich gwałtownych życiowych roszad, gdy przyzwyczajamy swojego wilczaka od małego do klatki, do tego że nas nie ma przez parę godzin, nie mamy pewności, że coś mu w pewnym momencie nie "odbije"; czasem zwykłe wakacje wystarczą, żeby na powrót zaczął nam wyciem gnębić sąsiadów, rozwalać wydawałoby się porządną klatkę, usiłować za wszelką cenę wydostać się z domu, siejąc przy tym spustoszenie w mieszkaniu, czasem kończy się to tragicznie...