Na angielskim forum Dharkwolf bardzo pięknie napisał o swoich doświadczeniach z posiadania CzW:
„Wiele metod i technik z powodzeniem używanych do szkolenia i socjalizowania innych ras daje w najlepszym przypadku średnie rezultaty przy edukacji CZW, właśnie z powodu ich specyficznych cech charakteru
(…) tego lata naszą rodzinę zaadoptował zaprzyjaźniony owczarek niemiecki. Różnice w zachowaniu między ON a CzW były bardzo widoczne. Z początku było nam trudno zaskarbić sobie zaufanie i szacunek ONa, ale z chwilą gdy się udało – nigdy więcej pies ich już nie kwestionował – przybiegał na zawołanie, był zawsze przyjazny i wdzięczny za zainteresowanie. Zupełnie inaczej niż CZW, które testują swych właścicieli codziennie, czasem nawet kilka razy dziennie, żeby wciąż się upewniać, że ich Alfy zasługują na kierowanie stadem. Jeśli nie zda się tego testu choćby raz, tygodniami, a czasem nawet miesiącami trzeba ciężko pracować, żeby odbudować ich zaufanie i wiarę”
Pozwoliłam sobie na ten przydługi cytat, bo od wczoraj obserwuje mojego psa i nie mogę się nadziwić. Dwa miesiące temu Jędrek wyjechał za granicę. Psica, która go uwielbia, przez pierwsze 2 tygodnie wyraźnie cierpiała, chodziła osowiała, ożywiała się słysząc jego imię…
Wydawało nam się, że po powrocie będzie wielka, żywiołowa radość, a tu – PRAWIE NIC!
Owszem, pomachała średnio entuzjastycznie ogonkiem na powitanie, przyniosła nawet misia, ale teraz traktuje go jak obrażona królewna… nawet nie chce jej się siedzenia ruszyć, gdy ja wola…rano nie poszła go poprosić o spacer - zupełnie niepojęte dla niej zachowanie. Tak jak pisze Dharkwolf –jakby straciła do niego zaufanie....
Czy to typowa reakcja wilczaka na rozstanie? Macie w tej materii jakieś doświadczenia?