Styx heeft de afgelopen dagen ook wel eens last van het zout.
In het begin begon ze dan vreselijk te piepen, en op drie poten te hinken.
Ik had dan de neiging om haar op te tillen en even in het licht naar die betreffende poot te kijken, en toen ze maar bleef hinken, om haar een stukje te dragen tot het gepiep op hield.
Inmiddels kies ik de routes bewust zo uit dat ze na een stukje waar met zout gestrooid is weer een flink stuk door de sneeuw kan lopen, om het ergste er vanaf te krijgen. Haar dragen doe ik al een tijdje niet meer.
Tot mijn stomme verbazing toverde ze echter eergisteren het volgende theaterstukje uit haar hoge hoed:
Op een gegeven moment staken we de voetgangersbrug over, toen ze weer begon te weigeren. Ik gromde, en het ging een paar pasjes goed, toen ze ineens begon te piepen en met haar linkervoorpoot begon te hinken. Aangezien ik heel bewust overal de diepere sneeuw had gevolgd en we al een honderd meter geen zout meer tegen waren gekomen vertrouwde ik het niet. Ik bleef even kijken, en jawel hoor: toen tilde ze ineens haar rechtervoorpoot op, en begon op de andere drie poten te hinken. Ik begon al bijna te lachen, toen ze ineens haar ene achterpoot optilde en daarmee begon te hinken. Ik had er genoeg van en we liepen de diepere sneeuw bij een grasveld in. Dat was klaarblijkelijk het medicijn, want ze ging prompt rennen, bokkesprongetjes maken en graven met allebei de zwaar verwonde voorpootjes. Ik moet dus voortaan iets beter opletten als ze een piep slaakt en begint te hinken!
|