Quote:
Originally Posted by makota
(Robi się ciekawy temat na osobny wątek  ) |
Racja! bo to pytanie miałam w głowie już dawno, ale byłam zupełnie "świeża" (teraz też nie czuje się bynajmniej wyjadaczem), jestem ciekawa opinii osób siedzących dłużej w rasie, bonitujących, hodujących.
Na ile scheda po dzikim przodku w tej akurat postaci przebija się w kolejnych pokoleniach,bo chyba o to tu chodzi?
U saarlosów wyszło od razu, ale też były selekcjonowane na brak prejawów agresji, nieudany eksperyment stworzenia psa przewodnika, w pełni współpracującego z człowiekiem, wiadomo. Ale pojawiają się linie gdzie coraz częściej rodzą się psy bardziej zrównoważone, ale to sa nadal wyjątki pewnie...
Jednak mi nie chodzi w tym wątku o porównanie tych dwóch ras, to wyszło przypadkiem, bez sensu wtrąciłam to zdanie o moich "skłonnościach psijacielskich" być może wynikających z posiadania saarloosa, albo odwrotnie.
Ja po prostu odkąd miałam okazję zobaczyć w całkiem sporej ilości CSV w trakcie spotkań w Polsce i za granicą, skonfrontowałam to, co czasami widzę z tym, co czytam we wzorcu, zadaje sobie pytanie o skalę tego problemu, jakim jest wycofanie/strachliwość u wilczaków. Zastanawiam się na ile problem istnieje od zawsze, w jakim stopniu i czy narasta?
Nazywam to problemem, bo takie zachowania leżą chyba jednak w sprzeczności z ideą, w myśl której rasa była tworzona-> w straży granicznej nie znalazłyby chyba "etatu". Nie chodzi mi o najazd w stylu "źle się dzieje w państwie duńskim", tylko o podzielenie sie konkretnymi wnioskami, obserwacjami. Ciekawi mnie np. na ile problem strachliwości pojawiał się przy samym tworzeniu rasy. Ale nie wiem na ile możliwe jest dotarcie do takich informacji.