Rona opisała test igły. Osobiście nie polubiłam. 2-miesięczny gorthan złapałby tak, że zrobiłby sobie krzywdę. Ale za to Dewi sama zrobiła sobie taki test pyrgając nosem (to jej ulubiona metoda) pierwszego jeża w życiu. Ślad ma do dziś. Malutka była. Panikę zamieniła w dziamganie. A wszystkie następne jeże były wąchane z należytym szacunkiem. Burze ma w nosie. Ja mam pietra, bo jest bardzo blisko a suka chce na spacer bo tak super wieje. Przechodzi jej, na szczęście, jak zaczyna padać. Królewna moja. Ale reakcje na strzał ma i nie znosi fajerwerków. Za to do strzelania do puszek z wiatrówki potrafi się przyzwyczaić. Odkąd mam dziecko a suka jednak nie umiera tylko biega i próbuje patrzeć (ma wybór -dom lub ogród) strzelamy raz w roku. My kończymy pokaz suka natychmiast wraca do siebie. Nie rozgryzłam tego. W 2008 siedziała w Święta pod umywalką trzęsąc się (ktoś na osiedlu hucznie obchodził Boże Narodzenie a w Sylwestra spała sobie razem z nami a pod oknem trwała zabawa. Wstała, a owszem, ale powiedziałam, że jest w porządku, ziewnęłam i poszłam spać. Nawet nie musiałam iść po pasztet i odwracać uwagi mini posłuszeństwem (czasem skutkowało).
Coś muszą sobie myśleć w takich sytuacjach. Tylko dlaczego niektóre straszydła da się oswoić a inne, i to tak niewinne jak parasolka, nie? Ani to głośne (fizyczny dyskomfort z którego możemy nie zdawać sobie sprawy) ani nie dziwnie poruszające się. Czy jest jakaś generalizacja (np śniegowe bałwany albo inne nieruchome, nieznane psu kształty są traktowane tak samo?
__________________
|