Mały dzikus
 

Nasza psina jest u nas od 4 dni i ciągle szuka w domu jak najciemniejszych kątów i dziur żeby się schować, prawie wogóle nie wystawia nosa żeby zobaczyć co się wkoło niej dzieje. Czasem zareaguje na zaczepki kota, trochę z nim powalczy, i z powrorem pod łóżko. Jak zareaguje na przywołanie np. do jedzenia, zaraz nasłuchuje czy jakiś stwór jej nie zaatakuje i byle jaki szmer za oknem powoduje że zostawia wszystko i zmyka. Nie interesują ją też smakołyki. Potrafi tak przesiedzieć większość część dnia. W domu jest spokój, teoretycznie nie dzieje się nic czego szczenię powinno się bać. Jej świat ogranicza się tylko do jednego pokoju i ani myśli zobaczyć co jest w innych pomieszczeniach.
Sytuacja zmienia się kiedy ją wyciągnięmy na spacerek. Tylko przekroczymy drzwi wejściowe od razu się wyrywa i gna przed siebie, czyli w las. Wszystkiego jest ciekawa, radośnie bryka, jak spotyka coś "strasznego" tylko spokojnie popatrzy, i dalej gania. Na łonie natury czuje się jak w raju. Gorzej jak zobaczy ulicę, samochody i ludzi... :shock:
Pytanie więc, co robić? Czy pozwalać jej w domu kryć się po kątach i czekać aż sama się zainteresuje, czy zlikwidować wszelkie kryjówki i "na siłę" włączać ją do domowego życia. I co ze spacerami i socjalizacją, brać ją na razie tylko tam gdzie czuje się dobrze, czy już teraz pokazywać jej wszystkie straszności tego świata? Czekać aż się do nas przyzwyczai i nabierze zaufania, czy już teraz zaczynać? Wybaczcie ten stos pytań ale mamy świadomość że wychowanie wilczaka to ogromne wyzwanie, a dobrych rad nigdy za wiele :wink:

Trochę sie pomądrze chociaż nie jestem najlepszym przykładem. Ale o ile macie załatwione sprawę z wszystkimi szczepieniami to socjalizować , socjalizować itp. to nie tyczy się tylko wilczaka ale każdego psa. Na pewno można z nią powoli ćwiczyć przez zabawę. Mam nadzieję że jak puszczacie ja wolno to na jakiejs długiej taśmie czy tez lince, póki nie opanuje " do mnie" . No chyba że puszczacie ja w ogrodzonym terenie. A wogóle polecam http://www.owczarek.pl/forum/forum_p...?TID=4275&PN=1
Następnie http://www.owczarek.pl/zofia/journal/default.asp
To co prawda sposób na owczarka bellgijskiego ale one do najłatwiejszych też nie należą. Jakby co to pytać , pytać itd...

Tak, wychodzi na spacery na lince, powoli zaczyna podążać za nogą i jak się ją przywołuje to nawet czasem przyjdzie. Miewa jednak ataki złości kiedy stwierdza że linka za bardzo ją ogranicza, wtedy rzuca się z całej siły i piszczy żeby tylko się oswobodzić :( Najchętniej to by wykopała sobie norę pod jakimś pniem (już nawet zaczęła :) ) i tam zamieszkała.
Pozdrawiam
Agnieszka

Hmm , prawdziwy wilk :wolf .... :wink:

Czyli zabawa sie zaczela :wink:
widac tu wyraznie roznice w zachowaniu szczeniaka z kojaca od szczeniakow z domu, co innego jest ich naturalnym srodowiskiem :mrgreen:
Wasza sunia na pewno sie przyzwyczai, mysle zeby w domu zachecac ja do zabawy a karmic z reki, to szybciej nabierze do Was zaufania.
Bawcie sie z nia jak najwiecej, to bardzo pomaga w nawiazaniu dobrego kontaktu, pozwolcie jej troche wygrac w przeciaganiu sznura, niech nabierze pewnosci siebie. Niech kazda zabawa bedzie z Wami, nie sama sunia czy z innymi zwierzakami, Wy jestescie najwazniejsi :)

Na spacerze powinna sie Was zaczac pilnowac, sprobujcie sie jej schowac za jakis czas, niech sama pilnuje stada :D

Jesli w domu nie ma ochoty na jedzenie czy zabawe to zostawcie ja sama, z czasem sama zrezygnuje z kryjowek i bedzie za Wami biegac :)

A moze ona jest kotem? Moje koty wlasnie tak reaguja na nowe dzwieki :twisted:

Tak jak pisze Sebastian koniecznie chodzic w rozne miejsca (ruch uliczny) ale dawkujcie powoli, to na razie dla niej szok! I ladujcie ja do auta zeby przyzwyczajac do jezdzenia :)

Powodzenia!

Jak tam "mały dzikusek" radzi sobie w nowym stadzie? Socjalizuje się powoli, czy nadal chowa się pod łózkiem? :D

Takie chowanie jest naturalne dla malych szczeniakow - gdy pojawia sie zagrozenie stado (dorosle psy/matka) staje na strazy, a maluchy pedza co sil "do nory". Jednak od 5 tygodnia rozpoczyna sie u wilczakow faza socjalizacji. W tym momencie hodowca musi zapewnic szczeniakom kontakt z obcymi ludzmi, dzwiekami i jesli mozliwe takze psami/zwierzetami. Dalej, po kupnie szczeniaka, ta praca nalezy do wlasciciela. Faza ta konczy sie kolo 10-12 tygodnia i jesli w tym czasie nie uda sie szczeniaka dobrze przystosowac "do zycia" to mamy troche "po ptakach", bo przez nastepne (nawet) lata bedziemy to musieli odkrecac. :( Najczestszym objawem braku socjalizacji jest wlasnie strachliwosc, ktora u takich szczeniakow nie znika, ale pozostaje.

Dlatego radzilabym zdecydowanie ograniczyc mozliwosc ukrycia sie. Zastawic kryjowki, tak aby mala MUSIALA chodzic po mieszkaniu. Lepiej tez jest ja przymuszac do brania udzialu w zyciu rodziny, ale tu trzeba zachowac uwage, bo nie mozna jest bardzo przymuszac (jesli jej lekliwosc jest mocno zakorzeniona, to zmuszanie moze przyniesc odwrotne efekty).

Lepiej brac ja od razu do miasta i pokazywac co sie tylko da. Najpierw lepiej zaczynac od spokojniejszych miejsc. Jesli bedzie dobrze, to przechodzic do miejsc gloszniejszych i bardziej ruchliwych. Jesli bedzie sie bala, nie uspokajac jej, ale ignorowac strach. My wylapywalismy rzeczy "dziwne" i z nimi cwiczylismy o wiele intensywniej. Luna musi sie nauczyc, ze nie ma mozliwosci ucieczki, ze ze stresem musi sobie radzic i ze wlasciciel zawsze stanowi jej podpore (swoim spokojnym zachowaniem, a nie czulym glaskaniem).

To fakt. Aktykuly o belgach doskonale nadaja sie dla CzW, bo szczeniaki tych dlugowlosych maja (wedlug mnie) o wiele wieksze tendencje do bycia strachliwymi, niz ma to miejsce u wilczakow.

Kiedys slyszalam ciekawa wypowiedz jednej z niemieckich trenerek: "Sa dwa typy zlych hodowli: kojcowe i domowe"... ;)
Co do kojca, to wiadomo - nieduzy kontakt z ludzmi, pozostawanie jedynie w towarzystwie innych psow powoduje, ze to warunki w jakich nie wyrosnie zaden dobry psychicznie uzytkowy pies (pomijajac ON szkolone potem na "pilota"). Szczegolnie hodowanie wilczakow w kojcu to pomylka, bo to w 90% przyczyna pozniejszych klopotow wlascicieli.
Ale rownie slabo wypadaja tu hodowle domowe, ale w tym przesadzonym znaczeniu - gdzie szczeniaki co prawda wyrastaja w domu, ale bez kontaktu z otoczeniem, obcymi osobami, innymi psami. Takie szczeniaki sa w szoku, kiedy po sprzedazy po praz pierwszy widza...niebo i otwarta przestrzen... ;)

Dlatego dobry pies moze pochodzic z kenelu, tzn z hodowli, gdzie szczeniaki wychowywane sa co prawda w klatce, ale hodowca poswieca mase czasu na socjalizacje maluchow. Niestety takich hodowcow jest niewielu i rzeczywiscie zwykle 'kojcowy = strachliwy/agresywny'.