Mały dzikus

[Klara_i_Luna]

Nasza psina jest u nas od 4 dni i ciągle szuka w domu jak najciemniejszych kątów i dziur żeby się schować, prawie wogóle nie wystawia nosa żeby zobaczyć co się wkoło niej dzieje. Czasem zareaguje na zaczepki kota, trochę z nim powalczy, i z powrorem pod łóżko. Jak zareaguje na przywołanie np. do jedzenia, zaraz nasłuchuje czy jakiś stwór jej nie zaatakuje i byle jaki szmer za oknem powoduje że zostawia wszystko i zmyka. Nie interesują ją też smakołyki. Potrafi tak przesiedzieć większość część dnia. W domu jest spokój, teoretycznie nie dzieje się nic czego szczenię powinno się bać. Jej świat ogranicza się tylko do jednego pokoju i ani myśli zobaczyć co jest w innych pomieszczeniach.
Sytuacja zmienia się kiedy ją wyciągnięmy na spacerek. Tylko przekroczymy drzwi wejściowe od razu się wyrywa i gna przed siebie, czyli w las. Wszystkiego jest ciekawa, radośnie bryka, jak spotyka coś "strasznego" tylko spokojnie popatrzy, i dalej gania. Na łonie natury czuje się jak w raju. Gorzej jak zobaczy ulicę, samochody i ludzi...
Pytanie więc, co robić? Czy pozwalać jej w domu kryć się po kątach i czekać aż sama się zainteresuje, czy zlikwidować wszelkie kryjówki i "na siłę" włączać ją do domowego życia. I co ze spacerami i socjalizacją, brać ją na razie tylko tam gdzie czuje się dobrze, czy już teraz pokazywać jej wszystkie straszności tego świata? Czekać aż się do nas przyzwyczai i nabierze zaufania, czy już teraz zaczynać? Wybaczcie ten stos pytań ale mamy świadomość że wychowanie wilczaka to ogromne wyzwanie, a dobrych rad nigdy za wiele