Quote:
Originally Posted by trunksia&witgor
Nie wiem jak u innych ale tak jak potrafię opanować Astarte przed zachowaniem agresywnym to jeśli widzi pieska, który chce się z nią bawić to jest ciężko... Ogólnie pozytywną ekscytację jest mi bardzo ciężko opanować  |
Dlatego lubię oglądać "Zaklinacza..." bo znajduję tam nazwy na znane zjawiska
Taki zryw, teoretycznie niegroźny, ale właśnie wynikający z wysokiego poziomu ekscytacji, jest niefajny w przypadku psów np. strachliwych, delikatnych, niepewnych. Bo ludzka wiedza "on mu nic nie zrobi" jest tutaj mało użyteczna, zwłaszcza jak podekscytowany wilczak rusza na psa znacznie mniejszego. My wdrożyliśmy podchodzenie na hamulcu, czyli zablokowanie zrywu (lub uprzedzenie go) i komenda "powoli, delikatnie". Hamuje na tyle, że podchodzimy a nie robimy pionowy start z lądowaniem na przerażonym psie
Dużo łatwiej jest gdy Chey jest luzem, brak zewnętrznych (moich) bodźców nie zakłóca psiego porozumienia na odległość. Ale opanowanie chęci jak najszybszego dotarcia do psa (w celach pokojowo-zabawowych) było znacznie trudniejsze niż nauka pozostawania w miejscu na widok "wroga"
Obawiam się, że cała trudność wprowadzamy my-ludzie, bo z uwagi na stan serca właściciela drugiego psa, zatrzymujemy naszego/bierzemy na smycz i przez to zaburzamy naturalny proces zbliżania się psów do siebie. Sami plączemy więc sami musimy rozwikłać
Ale w całej tej sytuacji tylko przeszkadzamy.