Przedświąteczne refleksje...

[Fori]

Po ataku, bo rozumiem że to Cię interesuje najbardziej, poczułam się bezradna, zagubiona, przecież nic się nie zmieniło w życiu ani otoczeniu psa.

Dzięki pomocy Bożeny i Mariusza (właścicieli Maxa i Ereshki), cudownych, cierpliwych ludzi, którzy na telefonach siedzieli ze mną długie godziny, podpowiedziom Margo – tresowałam psa. Rozmawiam z nim tylko komendami, dostaje mniej żarcia i tylko z ręki, nie głaskam, nie przytulam, nie ciumkam nad nim. Wszystko co mówię, mówię twardym, niskim głosem, teraz już nie podniesionym. Nie ma mowy o wchodzeniu pod łóżko (to jego azyl zamiast klatki, której nigdy nie miał). Kilka pierwszych nocy spał na podłodze, bo zabrałam mu legowisko. Spędzał na zewnątrz (nie w ogrodzie, bo nie mam) ranki, wieczory i weekendy. Ćwiczyliśmy na mrozie i śniegu po kolana…
To co się działo to była i jest terapia szokowa, i nie tylko dla psa. Nie będę ukrywać, że czułam się z tym jak sku….syn. Dlaczego? Bo taki wojskowy dryl jest mi obcy. Ale niestety tak trzeba, bo chwila odpuszczenia, łagodna pochwała, moment zawahania i pies robił krok do przodu aby odzyskać utracone pozycje. Czy chciał zaatakować? Chciał i niestety nie skończył na jednym ataku. Zaatakował kolejny raz, choć byłam czujna, wiedziałam że może to powtórzyć. Miałam przed sobą po raz kolejny dzikie zwierzę, któremu jakiś trybik przeskoczył na walkę o swoje życie – dodam niczym niezagrożone życie. Po kolejnym ataku, w czasie którego mnie przewrócił i jestem mu wdzięczna że się zatrzymał, że nie próbował mnie zagryźć podjęłam decyzję o kastracji. Po zabiegu i 10dniach pilnowania żeby się nie lizał, nie wygryzł szwów, i ludzkich odruchach głaskania pysia, bo to narkoza, bo zabieg, bo swędzi - pies się zebrał i do jak na razie ostatniego ataku, ale tym razem się poddał, oddał mi tron i pokazał brzuch...

Czy mu ufam? Tak, gdy jesteśmy sami w 50%, gdy są dzieci, osoby postronne moje zaufanie spada do 10%. Co będzie dalej? Nie wiem, czas pokaże….

[Grin]

Dzięki za to uzupełnienie.
Teraz już jest że tak powiem - "komplet"; zasygnalizowanie problemu i sposób na poradzenie sobie z nim.

Pozdrawiam i życzę sukcesów i spokoju.

[Manu]

Fori, chylę czoła

[Gaga]

Fori, a czy mogłabyś spróbować napisać co się działo tuz przed? Jakieś znaki, które zignorowałaś? Sytuacje, które mogły wskazywac na taki, a nie inny rozwój wypadków? Sorry, że męczę ale kompletnie nie umiem sobie tego osadzić w ciągu przyczynowo-skutkowym.
Dobrze, że wychodzicie na prostą, trzymamy kciuki.

[Rona]

Originally Posted by Manu

Fori, chylę czoła

Ja też. Będzie dobrze! Znam bardzo dominującego dojrzałego samca wilczaka - też przeszedł 'smugę cienia', ale po kastracji i szkoleniu non-stop jest dużo lepiej, można powiedzieć, że wręcz dobrze. Podobnie jak Foras , miał szczęście dobrze trafić.

[Fori]

Ciąg przyczynowo-skutkowy na przestrzeni lat przedstawiłam powyżej. Szczegółowa analiza błędów jeszcze przede mną. Na publiczną psychoanalizę mojej osoby, popełnionych przeze mnie błędów się nie zgadzam. Dlaczego? bo nie jestem jedynym właścicielem, który miał/lub ma problemy z doroslym samcem a Foras nie jest jedynym psem, który takie problemy stwarza/stwarzał.
Ja napisałam otwarcie, miałam problemy, rozwiązuję je w następujący sposób. Czy widzisz chociaż jeden wpis "przeszliśmy przez to samo" albo "u nas się tak zaczyna", albo "nas nie atakuje ale innych ludzi stara się zastraszyć"?
Myślałam, że będzie otwarta rozmowa, że chociaż raz będzie inaczej ale...niestety jest jak zwykle.
Nie mam nic więcej do dodania, zaczyna się weekend czyli czas na życie w lesie....

[Witek]

Originally Posted by Fori

Na publiczną psychoanalizę mojej osoby, popełnionych przeze mnie błędów się nie zgadzam.

Originally Posted by Fori

Czy widzisz chociaż jeden wpis "przeszliśmy przez to samo" albo "u nas się tak zaczyna", albo "nas nie atakuje ale innych ludzi stara się zastraszyć"?
Myślałam, że będzie otwarta rozmowa, że chociaż raz będzie inaczej ale...niestety jest jak zwykle.
Nie mam nic więcej do dodania, zaczyna się weekend czyli czas na życie w lesie....

Myślę, że większość osób się nie zgadza na publiczną psychoanalizę. I tak samo nikt nie chce być obgadywany, a niestety tak to wygląda w tym środowisku. Przyznasz się, że masz problem od razu 100 osób będzie Cię obgadywać, że jesteś słaby psychicznie, Twój pies to bestia i nadaje się tylko do uśpienia, a to i tak wina hodowcy, który hoduje na chorych psychicznie psach.
Jak Astarte miała zły wynik ekg zadałam pytanie na forum z czym to się je, gdzie mogę szukać pomocy itp. Owszem były pomocne odpowiedzi, ale był też telefon od Grzegorza który dzwonił by dowiedzieć się, czy to co słyszał od paru osób jest prawdą, że pojawił się wilczak z genetyczną wadą serca i czy chodzi o moją sukę bo tak słyszał. Wtedy też po rozmowie z inną osoba na privie doszłam do wniosku, że to co może zostać wykorzystane przeciwko Tobie, hodowcy bądź przeciwko komukolwiek innemu lepiej zachować dla siebie lub dyskutować o tym z osobami do których ma się zaufanie.
Ja nigdy nie mówię, że Astarte to mega dobrze ułożony wilczak, dogoterapeuta i cud miód i orzeszki, bo tak nie jest. Mam z nią mniejsze bądź też większe problemy wychowawcze jednak rozwiązuje je z moją trenerką i z zaufanymi osobami. Z tymi osobami mogę też podzielić się moimi obawami i mam nadzieję, że to nie wychodzi poza priv.

Wy przyznaliście się do problemu- z jednej strony super. Tylko nie dziw się, że ludzie pytają się czemu. Zapewne chcą sami wychwycić pierwsze symptomy u swoich psów, nie popełniać tych samych błędów.
Z drugiej strony niestety teraz posypią się złe słowa na Ciebie (bo źle wychowujesz psa, nie zapewniasz mu opieki, jesteś słaba psychicznie itp itd) i na Margo (kolejny agresywny pies z jej hodowli- lepiej nie brać od niej psów bo to chodzące killery i pozabijają wam dzieci).

To środowisko niestety pod tym względem jest fatalne- wszędzie chore ambicje i chęć dokopania konkurencji lub osobom które się "nie przydadzą". To wszystko to taka obleśna polityka tylko, że bez wielkich pieniędzy i strajków górników. Mnie to wszystko przeraża, ale mimo to trwam. Nie wiem jeszcze ile, ale się staram, bo im więcej będzie osób podchodzących do psich spraw zdrowo tym lepiej (a niech to, powiem to choć zdążyłam znienawidzić to sformułowanie!) dla dobra rasy.

To są moje przedświąteczne przemyślenia.

[z Peronówki]

Originally Posted by trunksia&witgor

Jak Astarte miała zły wynik ekg zadałam pytanie na forum z czym to się je, gdzie mogę szukać pomocy itp. Owszem były pomocne odpowiedzi, ale był też telefon od Grzegorza który dzwonił by dowiedzieć się, czy to co słyszał od paru osób jest prawdą, że pojawił się wilczak z genetyczną wadą serca i czy chodzi o moją sukę bo tak słyszał.

Niestety staliscie sie posiadaczami wilczaka w czasach, gdzie podstawa mowienia o innych sa zmyslone klamstwa... Wy choc napisaliscie cos na forum... Ja tez mam suke chora na serce. Wiecie dlaczego? Bo publikuje na forum informacje o planowanych w oddzialach ZKwP badaniach serca. A cos takiego moze publikowac jedynie hodowca, ktory ma chore psy... (bo zdrowych badac nie trzeba). Znam tez min 3 innych hodowcow, ktorzy tez maja chore psy. Nie pytajcie dlaczego - pewnie powody sa jeszcze glupsze...

Originally Posted by trunksia&witgor

Wtedy też po rozmowie z inną osoba na privie doszłam do wniosku, że to co może zostać wykorzystane przeciwko Tobie, hodowcy bądź przeciwko komukolwiek innemu lepiej zachować dla siebie lub dyskutować o tym z osobami do których ma się zaufanie.
Ja nigdy nie mówię, że Astarte to mega dobrze ułożony wilczak, dogoterapeuta i cud miód i orzeszki, bo tak nie jest. Mam z nią mniejsze bądź też większe problemy wychowawcze jednak rozwiązuje je z moją trenerką i z zaufanymi osobami. Z tymi osobami mogę też podzielić się moimi obawami i mam nadzieję, że to nie wychodzi poza priv.

Tylko, ze to sie zapetla... Aby dobrze rozpoznawac problemy i rozwiazywac te, ktore juz istnieja trzeba sie wymieniac informacjami. Ja sama przy pierwszym CzW wladowalam sie w problem z bronieniem jedzenia - tylko dlatego, ze nigdzie nie bylo informacji, ze "wilczaki tak maja". Pojawil sie problem z czyms, czemu latwo zapobiegac, jesli tylko sie wie, ze trzeba na to zwrocic uwage...

Jasne, wiem, ze jest grupka osob, ktora to wykorzysta. Ale powiedzmy sobie szczerze - wsrod wilczakowcow to margines... I ten margines sam cierpi z tego powodu. Ich wlasciciele maja "szlaban" na mowienie o problemach stad sa one u nich O WIELE CZESCIEJ spotykane niz wsrod reszty wilczakowcow...

Wspolmnialas o grupie skandujacej "wilczaki na dogoterapeute", krytykujacej wszystkich innych za zle wychowanienie wilczakow, za zle charaktery, za problemy. Ale wiesz co - kazdy kto siedzi w tej rasie wie, ze sunia "super dogoterapeutka" jest "pseudoterapeutka", bo ma powazne problemy z agresja wobec innych psow. Podobnie jest z "urodzonymi super psami" z tych hodowli - mielismy tu na forum doskonaly przyklad, gdzie wlascicielka opowiadala jakim chodzacym idealem jest jej pies. Krytykowala kazda probe innych wlascicieli by porozmawiac o ich problemach - mowila, ze sie nie znaja, ze nic nie potrafia. Minelo pol roku - psa wcielo... Okazalo sie, ze pies robil demolki w domu, atakowal wlascicielke, az skonczylo sie to pogryzieniem. Pies byl kompletnie niezsocjalizowany, strachliwy. Wrocil do hodowcy, ktory ponownie zrobil mu kampanie PRowska i pies jest teraz "super uzytkiem"... (problemow rzeczywiscie z nim nie ma - zyje w kojcu, a takie psy nigdy nie sprawiaja problemow w domu ).

Prawda jest taka, ze pojawialy, pojawiaja i beda sie pojawiac rozne problemy. Bo kazdy z nas popelnia i bedzie popelnialk bledy. Czasem nieswiadomie... Doskonalym przykladem jest pies - belg znanago speca od wychowania i szkolenia. Pies byl doskonale zsocjalizowany. Jego pani jest sedzina spracy, zakladala pierwsza w Polsce psia grupe ratownicza. Na psach zjadla zeby. A pies... pies atakowal na serio dzieci w plecakach. Bledem okazalo sie puszczanie psa, aby biegal po ogrodzie. Akurat ogrod przylegal do drogi, ktora do szkoly chodzily dzieci. A dzieci "bawily sie" w draznienie psa. Pies tak to sobie zakodowal, ze dostawal "do ataku" na widac kazdego dziecka z plecakiem.
KAZDY moze popelnic blad. Chodzi tylko o to, ze trzeba zawsze poznac przyczyny takiego, a nie innego zachowania. Bo jedynie tak da rade sie psa "odkrecic". A jesli kilka osob bedzie mialo podobny problem, to mozna bedzie wylonic "typowe" problemy - a jesli wie sie, ze cos takiego moze sie stac to latwo temu zapobiegac... Trzeba uczyc sie na bledach, byleby nie na wlasnych...

[z Peronówki]

Originally Posted by trunksia&witgor

Nie wiem jeszcze ile, ale się staram, bo im więcej będzie osób podchodzących do psich spraw zdrowo tym lepiej dla dobra rasy.

Jeszcze jedno warto wspomniec - wielki sukces od wielkiej porazki dzieli czasem tylko maly szczegol...

Najlepszym dowodem jest wlasnie Imin i Imbus: caly miot po tacie ma typowo czeskie charakterki - TWARDE. Punkt wyjsciowy byl podobny.
Wlasciciele Imina trzymali sie jednak z boku, trafili na takiego a nie innego szkoleniowca, ktory zalecil im takie a nie inne metody. Co sie stalo - wiemy.
Idun jest z nami na forum caly czas - oczywiscie nie oznacza to, ze jest idealny, bo w niszczeniu jest "miszczunio", ale jesli chodzi o charakter to jest zaprzeczeniem Imina. Taki sam z niego twardziel, ale trafi do innych ludzi, ma szkoleniowca, ktory "czuje" psy. Efekt - nie ma w Polsce chyba drugiego tak dobrze pracujacego na rekawie psa. Jego obrona jest SWIETNA.

Drugi juz starszy przyklad. Amber i Anubis. Anubis byl twardym psem, pewnym siebie. Stale mruczal cos pod nosem. Trafil do doswiadczonego wlasciciela, ktory jednak jak sie okazalo KOMPETNIE go nie socjalizowal - trzymal na wybieru razem ze stadem husky. Amber byl przylepa, spokojna. Trafil do Eli, gdzie od malego stale byl szkolony, intensywnie socjalizowany. Po roku oba osy sie spotkaly - "twardziel" Anubis wyrosl na "strachajle", chec dominacji byla w nim zerowa. Amber - wyrosl na pewniaka, ktoremu nic nie jest straszne - obrona idzie mu swietnie.

Podobna genetyka, podobne charaktery, inne wychowanie i szkolenie. Efekt diametralnie inny...

[Elentia]

Witam, jestem potencjalną przyszłą właścicielką CzW i chciałam Ci Fori podziękować za ten szczery tekst.
Jestem na etapie przemyśleń: czy na pewno ta rasa nadaje się dla mnie albo raczej czy ja nadaję się na właściciela. To sporo wnosi w przemyślenia takiego nowicjusza jak ja. Tym bardziej, że czytając WD nie znajduję takich historii. Aby mieć pełny obraz, bo nie wiem czy dobrze zrozumiałam, czy był jakiś powód tych ukierunkowanych na Ciebie agresji? czy po prostu pies nagle stał się taki "dominujący", bez powodu? no i w związku z tym tematem takie pytanie do ogółu, czy faktem jest że psy tej rasy często wykazują takei zachowania, chęć zyskania wyższej pozycji. Można go szkolić, socjalizować, dawać z siebie wszystko, traktować jak przyjaciela, a on i tak mając ok.3 lata, odważy się na atak, by zdominować właściciela? a sukami jest podobnie?

Fori -na koniec życzę dalszych sukcesów w szkoleniu

[Gaga]

Originally Posted by Elentia

Witam, jestem potencjalną przyszłą właścicielką CzW i chciałam Ci Fori podziękować za ten szczery tekst.
Jestem na etapie przemyśleń: czy na pewno ta rasa nadaje się dla mnie albo raczej czy ja nadaję się na właściciela. To sporo wnosi w przemyślenia takiego nowicjusza jak ja. Tym bardziej, że czytając WD nie znajduję takich historii. Aby mieć pełny obraz, bo nie wiem czy dobrze zrozumiałam, czy był jakiś powód tych ukierunkowanych na Ciebie agresji? czy po prostu pies nagle stał się taki "dominujący", bez powodu? no i w związku z tym tematem takie pytanie do ogółu, czy faktem jest że psy tej rasy często wykazują takei zachowania, chęć zyskania wyższej pozycji. Można go szkolić, socjalizować, dawać z siebie wszystko, traktować jak przyjaciela, a on i tak mając ok.3 lata, odważy się na atak, by zdominować właściciela? a sukami jest podobnie?

Miałam odpowiedzieć Fori ale w sumie Twój post jest idealny.
Ale najpierw wyjaśnienie: Fori-do głowy mi nie przyszło robić Ci psychoanalizę, ale też nie to, że Twój post miał być wołaniem "odezwijcie się pozostali, będzie mi raźniej". Póki co, z Twoich opisów wynika to, co zrozumiała Elentia:samiec wilczaka i tak Cię zaatakuje. A ja na to mówię :nie, nie i jeszcze raz NIE! Na pewno nie w takim sensie, że "one tak mają i już" i stąd moje pytanie o PRZYCZYNĘ zachowania Forasa, której nie wyjaśniłaś. Opisałaś EFEKT czyli atak, a nie przyczynę. Przyczyn może być cała masa. Pierwsza z brzegu to błędy wychowawcze, które popełnia KAŻDY z nas. I to żaden wstyd. Wstyd jest wtedy, kiedy nie potrafimy tych błędów dostrzec i ich naprawić. Tylko co kogo obchodzi wstyd w obliczu naprawdę poważnych problemów?
Ja zawsze jestem za opcją, która jest możliwa w przypadku Elentii- masz wątpliwości czy sobie poradzisz? Zrezygnuj. Bo Twój wilczak wcale nie musi Cie zaatakować, ale może wymyślić milion innych kłopotów, które postawią Cię pod ścianą.
Chcesz przykładu? Bardzo proszę: mój ponad 5-letni pies, zostający w domu sam dzień w dzień, spokojnie, bez afer, bez zniszczeń (okres demolek młodzieńczych dawno poszedł w zapomnienie), dodam, że zostaje bez klatki (takową przerósł w wieku pół roku, więc ją zlikwidowałam) został wraz z nami przeprowadzony pod inny adres. I co? I arnageddon! Szaleństwo, panika, afera. Kupiłam klatkę-chcesz foty? Zapraszam na priv, jak wygląda klatka, z której wydostał się wilczak w ciągu godziny. Pręty powyrywane, dziura i wolność. Dostałam mega klatkę "na tygrysa", stalowa, spawana na kątownikach. "nie ma siły- tej nie przejdzie"-myślałam.. Ha! Przeszedł. Oczom własnym nie wierzę. I teraz wyobraź sobie:masz psa, super-kumpel, możesz mu ufać, iść wszędzie, no paluszki lizać,cieszysz sie, że dla niego i dla siebie będziesz miała lepsze tereny spacerowe, lepsze warunki, urządzasz nowe mieszkanie, pucujesz, pieścisz... no radość wyłazi z Ciebie i kwitnie bujnym kwieciem i nagle bach! ściany podrapane, okna podrapane, drzwi podrapane, przy okazji ściagnięte żaluzje (połamane). Wracasz do domu i widzisz psa w stresie..walczysz dzień po dniu,żeby jego uspokoić, jakoś stworzyć warunki aby tak nie histeryzował, jednocześnie załamujesz ręce, bo cała Twoja robota poszła się ..opalać. Na marginesie dodam, że właśnie z powodu zniszczeń w domu (m.in) niedawno został oddany jeden wilczak.. Można się załamać? Można. I nie wiesz już JAK rozwiązać problem...Bo nie masz do czynienia ze zniszczeniami, nie- wszystko leży na swoim miejscu i jest nietknięte, wyraźnie widać, że pies chce się wydostać.
Uwierz-to jest MEGA problem
całe życie i wszędzie powtarzam, że wilczaki uczą POKORY, w najśmielszych snach nie przypuszczałam, że nagle stanę przed takim problemem. Ale może to dla równowagi w przyrodzie- za długo nie było żadnych?
W takich chwilach, jak wspomniała Fori-niesamowicie cenne jest, że są obok Ciebie ludzie, którzy niejedno widzieli i niejedno przeszli i pomagają, podrzucają pomysły i jakoś z Tobą są. Ale, PYTAJĄ o wszystkie możliwe przyczyny, sygnały, zachowania, bo może ja coś przeoczyłam, czegoś nie zauważyłam. Bo bez dotarcia do przyczyny nie da się pokonać skutków.

[Rona]

Originally Posted by Gaga

Wracasz do domu i widzisz psa w stresie..walczysz dzień po dniu,żeby jego uspokoić, jakoś stworzyć warunki aby tak nie histeryzował, jednocześnie załamujesz ręce, bo cała Twoja robota poszła się ..opalać. I nie wiesz już JAK rozwiązać problem...Bo nie masz do czynienia ze zniszczeniami, nie- wszystko leży na swoim miejscu i jest nietknięte, wyraźnie widać, że pies chce się wydostać.
Uwierz-to jest MEGA problem
całe życie i wszędzie powtarzam, że wilczaki uczą POKORY,

Pewnie już tej metody próbowaliście, nie twierdzę też, że byłaby skuteczna, ale przyszło mi na myśl, może dałoby się (naturalnie na ile to możliwe) odtworzyć sekwencję sytuacji po których Chey zaczął sam bezproblemowo zostawać w poprzednim mieszkaniu (tj. bez chodzenia po ścianach ), pójść starym tropem, odgrzebać coś w jego pięknym łebku.

Inny sposób, to ten, który zaleca się się ludziom przeżywającym ostrą fazę szoku kulturowego - spróbować wyjechać do jeszcze bardziej obcego miejsca, im mniej przyjaznego tym lepiej. Wtedy powrót do nowego miejsca staje się powrotem 'do domu', emocjonalnie staje się ono "stare i oswojone". Podobno ludziom bardzo pomaga, ale nie wiem, czy psom też. Chyba jeszcze nikt tego naukowo nie testował

[Gaga]

Dzięki, pomyślimy i o tym. Przeszukując internet zauważyłam, że przeprowadzki u psów wyzwalają takie problemy- tekstów i specyfików na ten temat jest całe mnóstwo, a skoro "przemysł kwitnie" to znaczy, że jest rynek odbiorców.
jedno mogę obiecać, jak już uporamy się z problemem, to dokładnie opiszę wszystkie dobre ścieżki i ślepe uliczki. Może kiedyś, komuś to się przyda. Na razie wdrażamy plan, który ma bidulkowi pomóc jak najszybciej i najłagodniej otrzaskać się z nowym otoczeniem.

[Fori]

Powtórzę jeszcze raz, poza wyżej opisanymi przykładami nic w życiu psa, jego otoczeniu, moim otoczeniu, zachowaniu, trybie życia się nie zmieniło.
Jeżeli atak psa następuje w momencie, gdy pies dostał michę i jest w trakcie jedzenia, a ja chodzę po mieszkaniu to faktycznie popełniłam błąd, nie siedząc bez ruchu i nie czekając aż zje ale „popełniałam” ten błąd przez 3,5roku codziennie...
Jeżeli kolejne ataki następują w momencie gdy chcę aby pies wykonał komendę „siad lub waruj” to również mój błąd, bo coś od niego chciałam…
Pies atakował tylko mnie, pomimo że posturą nie przypominam Herkulesa, to jestem najsilniejszą osobowością w domu, i to ja z nim spędzam całe dnie, daję jeść i szkolę. A to oznacza, że pies chciał zmienić hierarchię, chciał być alfą.

Jeżeli problem agresji, dominacji psa sprowadzacie do truizmu „kto funkcjonuje na forum i na naszych spotkaniach ten jest dobrym właścicielem a kto nie - ten popełnia błędy” to przepraszam, że zabrałam głos. Ale uważam, że uczestnictwo w wirtualnym świecie nie przekłada się na jakość życia psa. Czytając można się czegoś nauczyć ale już od dawna nie ma czego czytać, a każdy temat jest kolejnym przyczynkiem do awantury lub strasznym spłycaniem problemu, albo zamykaniem tematu przez jedną osobę autorytatywnie krzyczącą „nie, to nieprawda”. Ale problem istnieje, czego dowodem jest wypowiedź Rony i Margo, o psach które atakowały swoich właścicieli lub domowników.

Margo pytanie specjalnie do Ciebie: czy szczenięta z jednego miotu (Imin i Imbus, rodzeństwo po tych samych rodzicach, czy inne rodzeństwo Amber i Anubis,) jest wynikiem poliembrionii? Bo z mojej i nie tylko mojej wiedzy wynika, że każde szczenię jest inne bo dochodzi do swobodnej segregacji genów (crossing-over), losowego łączenia się gamet, losowego rozchodzenia się chromosomów. Fenotyp ujawnia się i zmienia na tyle na ile pozwoli mu genotyp, ale przecież o tym wszystkim wiesz. Więc nie upraszczaj, że tylko środowisko (szkolenia, socjalizacja, spotkania) wpływają na charakter psa – bo są jeszcze geny!

Nie lubię spotkań i mam takie prawo, ale nie trzymam psa w kojcu ani nie mieszkam na bezludnej wyspie.
Aby uniknąć kolejnych pytań opiszę temat socjalizacji:
My spędzamy razem na zewnątrz, w lesie, na łąkach, idąc przez osiedla, deptaki, obok placów zabaw i szkoły a także obok sklepów w tygodniu codziennie 3 do 5godzin na spacerach, ćwiczeniach, zabawie, itp., W soboty i niedziele po 4 godziny w zimie, po 8-10 godzin latem (i tak było zawsze, sukcesywnie zwiększając ten czas w miarę wzrostu psa). Mój pies jest socjalizowany codziennie na spacerach ale najważniejsze on pracuje ze mną w sklepie!!! Klientami są dzieci, młodzież, ludzie dorośli i starsi, hałaśliwi i spokojni, trzeźwi i pijani, często ze swoimi zwierzętami wszelkich ras psami, kotami i królikami. Ludzie nastawieni przyjaźnie i wrogo. Pies ma przekrój różnych ludzi a co za tym idzie różnych sytuacji. Co któryś weekend spędzamy w Krakowie, spacery w Lasku Wolskim, po Bulwarach Wiślanych, na Skałkach Twardowskiego – to spora ilość rowerów, wózków, spacerowiczów z psami, rolkarzy, wrotkarzy, dzieci grających w piłkę, itp. – czy to mało?
Jak widać problem: za mało zajęć, brak socjalizacji, brak bodźców nas nie dotyczy. Podobnie jak nie dotyczy nas problem zostawania psa w domu, gdy ja idę do pracy. My spędzamy ze sobą 24godziny na dobę, przez 365dni w roku, dni robocze, święta i urlopy (o czym wiecie). A to że nie spotykam się z innymi wilczakami nie jest i nie może być wyznacznikiem tego czy się sprawdzam jako właściciel albo stwierdzenia, że jako właściciel jestem do d…y.

Gaga, Gdybym potrzebowała „wsparcia aby było mi raźniej” (masz mnie za takiego szczyla czy w taki sposób prowokujesz???) to tytuł brzmiałby „Mam pytanko…” a we wpisie niewinny zawoalowany tekst „na PD piszą, że DOROSŁY SAMIEC to zupełnie inny i nieprzewidywalny pies. Czy mógłby to ktoś wyjaśnić? Czy to znaczy, że pies może się zmienić, że może się zmienić jego charakter? psychika?”
Ten obłudny ton, jakim pisze się o problemach z psem, zaczyna być zrozumiałym w momencie gdy zderzasz się ze ścianą czyli swoim a jednocześnie obcym ci psem.

Dajesz sobie prawo, do opisania KIEDYŚ swoich problemów z niszczeniem wszystkich rzeczy w nowym domu przez psa. Dlaczego tego prawa nie dajesz mnie? W sytuacji gdy my nadal jeszcze jesteśmy na gorąco, pod presją, w stresie, i gdy sytuacja dotyczy mojego zdrowia lub życia.… Ja po prostu i po ludzku „padam na twarz” do normalnego rytmu doszło maksymalne żyłowanie psa komendami, egzekwowania każdej komendy. Próbowałaś tego kiedyś? 16godzin na dobę musztrować psa, być ciągle skoncentrowaną na nim, na niuansikach w zachowaniu, jednocześnie nie głaszcząc, nie przytulając, nie będąc przyjacielem dla swojego psa? Ja jestem zmęczona, fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Nie stać mnie teraz na dzielenie włosa na czworo i szukanie gdzie i co spieprzyłam.

Mało mnie interesuje że na privach, gg i mailach wrze, że wszyscy albo większość uważa, że szkoda było wilczaka dla mnie, bo go zmarnowałam, że jestem słaba psychicznie, że nie dość że sobie nie poradziłam to jeszcze o tym mówię, itd. itp.
Różnica między mną a Wami to moja dojrzałość, odpowiedzialność za psa i za innych ludzi, to odporność psychiczna na potencjalną krytykę, to w końcu umiejętność powiedzenia otwartym tekstem - poległam, nie poradziłam sobie, popełniłam błędy, pies atakował. To nie jest pies na kolanka i nie jest to pies dla wszystkich. Im szybciej to do Was (sprzedających/kupujących) dotrze tym mniej będzie rozczarowań i tragedii psów. Jak widać Was na taką ocenę jeszcze nie stać.

Jako laik, osoba która sobie nie poradziła
- od Ciebie Gaga – doświadczonego właściciela, który umiał wyeliminować lub nie dopuścić do agresji/dominacji, nie popełnił błędów wychowawczych
- od Ciebie Margo – doświadczonego hodowcy, znawcy rasy, znawcy charakterów i psychiki, w końcu od osoby, która nie jednego psa widziała i miała okazję wyszkolić
oczekuję następujących informacji:
Często lekceważonymi objawami dominacji są:
1.
2.
….
99.

Objawami agresji są:
1.
2…

I również w punktach od najważniejszych do najsłabszych czynników -wymieńcie je.

Jeśli Was na to stać, to zróbcie to dla DOBRA RASY, dla mnie jako laika, ale także dla innych obecnych i przyszłych właścicieli tych pięknych i wspaniałych psów. A ja w wolnej chwili przeanalizuję listę i napiszę Wam wszystkim za jakiś czas co ja konkretnie zignorowałam. Czy tak będzie uczciwie?
Niech to wreszcie dla wielu będzie świadome, odpowiedzialne, bardziej przewidywalne życie z wilczakiem.
I na koniec najważniejsze zdanie, pomimo tego co przeszłam z moim burkiem, cieszę się że go mam. Wywrócił moje życie do góry nogami ale było i nadal warto walczyć o naszą bezpieczną i spokojną przyszłość, szkoda tylko że koszt jest taki wysoki. Tego tematu nie podjęłam po to żeby dokopać Margo, zniszczyć wizerunek rasy, zaszkodzić komukolwiek, piszę o tym aby podjąć rozmowę w temacie „mamy inteligentne psy, które nasze błędy szybko wykorzystują przeciwko nam”. Dopóki chodzi o pierdoły możemy się bawić, ale gdy do głosu dochodzi agresja nie ma już żartów.

Życzę Wszystkim spokojnych, zdrowych i rodzinnych Świąt
Anka

[Gaga]

Originally Posted by Fori

Gaga, Gdybym potrzebowała „wsparcia aby było mi raźniej” (masz mnie za takiego szczyla czy w taki sposób prowokujesz???) to tytuł brzmiałby „Mam pytanko…” a we wpisie niewinny zawoalowany tekst „na PD piszą, że DOROSŁY SAMIEC to zupełnie inny i nieprzewidywalny pies. Czy mógłby to ktoś wyjaśnić? Czy to znaczy, że pies może się zmienić, że może się zmienić jego charakter? psychika?”
Ten obłudny ton, jakim pisze się o problemach z psem, zaczyna być zrozumiałym w momencie gdy zderzasz się ze ścianą czyli swoim a jednocześnie obcym ci psem.

Dajesz sobie prawo, do opisania KIEDYŚ swoich problemów z niszczeniem wszystkich rzeczy w nowym domu przez psa. Dlaczego tego prawa nie dajesz mnie?

\
??????????? Ania, ja bardzo chętnie popiszę ale proszę Cię, wyluzuj z tą agresją w tonie, bo jej nie rozumiem. Nie widzę tez ŻADNYCH powodów abyś w ten sposób atakowała tych, którzy tu napisali.
Pokaż mi proszę GDZIE ja Ci zabraniam czegokolwiek???
Rozmawiamy jak dorośli, kontrolujący emocje ludzie, albo w ogóle.

[Rona]

Originally Posted by Fori

P Ale problem istnieje, czego dowodem jest wypowiedź Rony i Margo, o psach które atakowały swoich właścicieli lub domowników.

Anka, na litość! Nie napisałam, że pies atakował kogokolwiek! Słyszałam, że miał bardzo trudny okres dojrzewania, podobno codziennie testował swojego właściciela (możesz mi wierzyć lub nie, ale naprawdę nie wiem co się za tym stwierdzeniem kryje i nie zależy mi aby się dowiadywać ). Od szeregu osób słyszałam, że wzbudzał powszechny strach w okolicy, ale nie znam szczegółów ani detali...

Poznałam go jako bardzo sympatycznego kilkuletniego samca, już po "kryzysie" i kastracji i miałam okazję sama zaobserwować, że teraz jest przewidywalny, odwoływalny, przyjazny wobec ludzi i innych psów. Właściciele mówili, że uczęszcza do psiej szkoły, z krótkimi przerwami na wakacje i wyjazdy. Ma rewelacyjny kontakt z całą rodziną. Fajny, wesoły, stabilny pies....

[Fori]

W tych dniach minęły cztery lata od chwili gdy mała, puchata kulka zwana przeze mnie Pysiem malutkim zawitała w moim domu… Takie rocznice nastrajają nostalgicznie, więc kolejna garść refleksji.

Powoli ale systematyczne obserwuję u psa reakcję na bodźce słowne zwane komendami. Pies słyszy, ba! coraz częściej rozumie co do niego mówię i nawet potrafi wykonywać polecenia ze zdecydowanie większym zaangażowaniem niż dawniej
Niestety, o czym wszyscy wiemy narząd nieużywany zanika…więc teraz odwalamy ciężką pracę nad znalezieniem lub odbudową mózgu psa. Mam nadzieję, że dzięki wykonywanej przez niego pracy umysłowej w niedługim czasie go znajdziemyJ A stwierdzenie O rany! On ma mózg, i myśli mózgiem a nie „klejnotami” nie będzie tylko pobożnym życzeniem.

Mimo upływu wielu miesięcy, pies nadal dostaje żarcie z ręki, ale teraz wprowadzam mu nowy element. Gdy w misce jest już niewiele jedzenia stawiam ją i chodzę po mieszkaniu. Jedzenia zostawiam na tyle mało, że nie muszę się zastanawiać czy tym razem będzie go bronił, a jednocześnie mam nadzieję, że on zatrybi że mnie jego jedzenie nie interesuje. Co do sposobu „rozmawiania” z psem można powiedzieć, że rozmawiamy prawie normalnie a nie samymi komendami, ale nie ciumkam do niego, nie przytulam – do tego jeszcze nie możemy wrócić, o ile w ogóle kiedykolwiek będziemy mogli... Z lekką zazdrością patrzę na wszystkich do których się łasi i przytula– widać, że mu tego brakuje. Mnie też ale chwila słabości i przytulania się do pysia a za dwie chwile dostaję strzał zębami. Różnica polega na tym, że teraz startuje do mnie z wyszczerzonymi zębami, obija mnie nimi zostawiając sporo sińców ale tak naprawdę już nie rozwala mi rąk do krwi, nie miażdży mięśni. I jeszcze jedna różnica, dawniej po ataku leżał wyprężony i pewny siebie, nie szukał z nikim kontaktu a teraz jak na niego huknę gdy szarżuje, to podkula ogon i się wycofuje do innego pomieszczenia, by po chwili samemu szukać kontaktu ze mną, szturcha mnie nosem albo liże po rękach. Chwile całkowitej bezmyślności i ataki na szczęście zdarzają się coraz rzadziej.

Sporo razem przeszliśmy, zwłaszcza ostatnie miesiące były nowym rozdziałem w naszym życiu. Czasem ustalania wszystkiego od zera, starań o przywrócenie równowagi w naszym stadzie, walki o naszą spokojną przyszłość.
Pewnie jeszcze nie raz da mi w siedzenie, i nabije niejednego siniaka ale w rocznicę tych czterech wspólnych lat i w dniu swoich urodzin życzę jemu i sobie, żeby nam się udało, bo pomimo wszystko jest fajnym psem o którego było i nadal warto walczyć…

PS
Właśnie wróciliśmy z urlopu i ….



i wiewiórka:


Ps 2
Dziękuję wszystkim za privy, maile i telefony. Dziękuje za wsparcie, rady i sugestie, za rozmowy i próby znalezienia przyczyn takich zmian w zachowaniu psa. Przepraszam, że nie zawsze odpowiadałam – brakowało czasu i sił, ale jestem Wam za te wszystkie dobre słowa bardzo wdzięczna
Pozdrawiamy
Anka z Forasem