Czy pasuję do wilczaka?

[anula]

Originally Posted by dzikiludz

Druga sprawa która mnie nurtuje to jak zmienia się zachowanie wilczaka z wiekiem.

He he, Biesiak zaraz konczy 2 lata, a ciągle zachowuje się jak szczeniaczek
faceci pewnie dojrzewaja pozniej, tak jak u ludziów

[Gaga]

Originally Posted by anula

He he, Biesiak zaraz konczy 2 lata, a ciągle zachowuje się jak szczeniaczek
faceci pewnie dojrzewaja pozniej, tak jak u ludziów

Niom:P 2 lata to jeszcze siano we łbie Jeszcze z roczek-dwa i nagle tadammmmm! mamy super-hiper kompatybilnego z nami psa A jeszcze 2 lata później zaczyna się troszkę cknić za podrostkiem
Ja nie jestem fanką szczeniaków, nie ma z nimi takiego kontaktu jak z dorosłymi. Oczywiście są przesłodkie i kochane, ale głupiutkie- zawsze czekam aż pies dorośnie, bo wtedy z jego wyboru dzieją się różne, fajne rzeczy

[jefta]

Sexy ma 2 lata 2 m-ce i walczy w niej szczeniak z dorosłą suka
ale jak na "nastolatka" zupelnie sie nie buntuje. Fajna taka wersja duo

[Bajka]

Nam wszyscy zawsze mówili o pierwszym roku. U Furii faktycznie tak było. Panna zaczęła dorastać mniej więcej w tym czasie. U rocznej Luny natomiast, siano we łbie po pierwszym roku jakby lekko się udeptało, ale szału nie było Faktycznie widać, że dziewczę zaczęło dorastać po skończeniu 2 lat Chociaż w niektórych sytuacjach ja dalej w niej widzę rozemocjonowanego dzieciaka. Furia po roku...Lu po 2 latach...Jak by tak patrzeć na "postęp" u kolejnych psów, to naszemu trzeciemu psu powinno zacząć układać się w głowie gdy skończy 3 lata

Bardzo fajnie napisała Gaga powyżej, że wilczak to super czuły sejsmograf emocji...U mnie gorszy dzień i jak nic widzę to po sukach. Szczególnie po Lunie.
Takie emocjonalne sprzężenie właściciel-pies też bardzo często widać na wystawach, gdzie psy są zupełnie inne przed wejściem na ring, gdzie właściciel jest na wyższych obrotach niż normalnie, a zupełnie inne przy zejściu z ringu gdzie już jest po ocenie i luz A dookoła dla psa przecież nic się nie zmieniło: psów tyle samo, hałas taki sam, a to czy ma pierwsze miejsce czy ostatnie to i tak mu wisi

Jak będzie jeszcze nie wiem ale że podobno wiedza nie boli stwierdziłem ,że nie zaszkodzi się podszkolić i trochę poczytać „psiej” literatury nawet gdybym tej wiedzy miał nigdy nie wykorzystać.

I bardzo mądrze Wiedza kynologiczna jest mocno rozległa, podejścia też bardzo różne, warto znać różne poglądy i wybrać taki, który najbardziej Ci odpowiada Dla mnie taka książka od której powinno się zacząć to "Sygnały Uspokajające" Turid Ruugas, żeby wiedzieć czego ten pies w ogóle od nas chce

[Rybka]

Originally Posted by Bajka

Dla mnie taka książka od której powinno się zacząć to "Sygnały Uspokajające" Turid Ruugas, żeby wiedzieć czego ten pies w ogóle od nas chce

To samo miałam napisać
Sygnały to takie psie "ABC" i dobrze je poznać zanim zaczniemy czytać o sprawach bardziej zawiłych. Ja po tej książce całkiem inaczej spoglądam na psy

[Wonderfull Wolf ES]

Moja sucz ma 2 lata i 2 mce i jest okres najgorszy - moim zdaniem, raz jestem dorosła, raz jestem dziecko. Od kilku dni mamy np. na spacerach regres...


Oprócz powyższych książek polecam też "Zapomniany język psów" Jan Fennell i... nie zapominając o dwunożnych - kieszonkowy instruktaż szybkich treningów relaksacyjnych na spacery z psem

[makota]

Originally Posted by Wonderfull Wolf ES

Moja sucz ma 2 lata i 2 mce i jest okres najgorszy - moim zdaniem, raz jestem dorosła, raz jestem dziecko. Od kilku dni mamy np. na spacerach regres...


Oprócz powyższych książek polecam też "Zapomniany język psów" Jan Fennell i... nie zapominając o dwunożnych - kieszonkowy instruktaż szybkich treningów relaksacyjnych na spacery z psem

Ja bym tej książki jakoś szczególnie nie promowała, bo tak naprawdę nie wnosi nic nowego, mimo, że Fennel nazywa praktykowane tam metody jako "swoje".
Lepiej poświęcić przeznaczony na tę książkę czas na zapoznanie się z innymi pozycjami, które wniosą o wiele więcej wiedzy w głowę czytelnika, niż ta powiastka

[Wonderfull Wolf ES]

Originally Posted by makota

Ja bym tej książki jakoś szczególnie nie promowała, bo tak naprawdę nie wnosi nic nowego, mimo, że Fennel nazywa praktykowane tam metody jako "swoje".
Lepiej poświęcić przeznaczony na tę książkę czas na zapoznanie się z innymi pozycjami, które wniosą o wiele więcej wiedzy w głowę czytelnika, niż ta powiastka

każdy ma "mojości" i "swojości" ale abstrahując "kto był pierwszy" trochę rzeczy w tej książce zbiera i mnie bynajmniej zachęciła do czytania "dalej".
Promowanie to zbyt przesadzone słowo

[jefta]

Ja Fennelowa odradzam. Najlepiej nie brac do reki i nie narobic sobie klopotow.