Szukam domu dla Wilczaka

[makota]

Originally Posted by Grin

Zastanawiam się, czy u 8 - 10 tygodniowego szczeniaka da się naprawdę rozróżnić to, co jest stricte zabawowe od tego, co jest "wścieklicą". Z tego co ja pamiętam, aczkolwiek to było 6 lat temu, a pamięć jest jednak zawodna, młody w tym okresie właściwie non stop wisiał nam jak nie na rękawach, to na nogawkach...

Ja u Czesia widziałam sporą różnicę pomiędzy takimi szczeniaczkowymi zabawami, a "wścieklicą" :P Nie wiem, czy to Czesio był takim złośnikiem z charakteru, czy to kwestia błędów popełnionych przy jego wychowaniu... ale naprawdę był jak złośliwy chochlik, a momentami miałam wrażenie, że stoję oko w oko z szatanem

Originally Posted by Gaga

Może to kwestia charakteru, Chey w ogóle nie jest złośnikiem. Warknął na mnie serio (i kłapnął) raz, miał 9 tygodni i po prostu za bardzo na niego naciskałam (poniosły mnie emocje). Trwało to kilka sekund i mocno to przeżyłam (że doprowadziłam psa aż do takiego stanu). Wszystkie pozostałe sytuacje z użyciem zębów były objawem głupawki. Na ludzi (obcych) warknął całkiem serio, dokładnie 3 razy i za każdym razem było to wywołane zachowaniem ludzi. Może to natura, może szerszy asortyment prezentowanych zachowań, nie wiem. Ale wiem, że wspomniane wyżej zachowania są mi obce

Charakter na pewno ma na to wpływ... Cresil na szczęście wyrósł z tego NADMIERNEGO używania zębów. Na szczęście, bo bywały momenty kiedy trochę obawiałam się, co będzie kiedy on dorośnie i nadal będzie się tak mocno złościł na nas... to był chyba mój największy powód do zmartwień... na szczęście niepokój zniknął w momencie, kiedy Cresil nas... polubił Mam nieodparte wrażenie, że on nas po prostu nie akceptował na początku. Byliśmy dla niego złem koniecznym Jego postawa życiowa polegała na tym, żeby ciągle być na "nie" Dotykanie - nie! Podnoszenie na ręce - nie! Zabieranie czegokolwiek - nie! Czasem to było śmieszne i szczeniaczkowe, a czasem naprawdę "wściekłe" - głównie w momentach, kiedy przesadziliśmy danego dnia z socjalem i dawką wrażeń psychicznych... a w szczeniaczku nadal buzowały siły fizyczne. Wtedy stawał się nieznośnym demonem, który z wściekłością rzucał się na nas przy próbie zbliżenia się do niego, kiedy on był akurat zajęty np. wydrapywaniem dziury w podłodze, gryzieniem ściany, czy innych płaskich powierzchni, które "nie mieściły" mu się w pyszczku co tylko bardziej go rozwścieczało... dla nas - nie do uspokojenia żadną znaną nam metodą, czy "taktyką"
Oczywiście jak już pisałam - przez większość czasu to było normalne, szczeniackie gryzienie (tylko wyjątkowo bolesne i zajadłe, gdy porównać to do większości szczeniaków jakie znam). Ale były momenty, kiedy wstępował w niego demon... wożenie go tramwajem w pierwszych 3 miesiącach wspólnego życia to była makabra. To, że nikt z pasażerów nie zadzwonił do TOZu, albo na policję to istny cud... takie żeśmy "przedstawienia" urządzali próbując tylko trzymać szczeniaczka

Co do kłapania - cóż, u nas zdarzyło się to niestety trochę więcej razy. Zdarza się nam również burczenie na ludzi... na szczęście nie jest to nieprzewidywalne, Cresilowi nie podobają się konkretne zachowania... nie wiem, czy to kwestia charakteru, czy jakiejś luki w socjalu. Nie mam pojęcia, ale wydaje mi się, że socjal Cresil miał niezły, bo bez przerwy miał kontakt z ludźmi, czasem z bardzo dziwnie zachowującymi się ludźmi... nigdy nie spotkało go od ludzi nic niemiłego, a on i tak nie jest typem "kocham cały świat". Zdecydowanie olewa ludzi, lubi nielicznych albo tych, których zna dłużej... a zdarza mu się kogoś nie lubić i koniec

Originally Posted by Grin

Inna sprawa, że w porównaniu z Czesiem, z tego co widzę, i tak mieliśmy taryfę ulgową. Przy tym wszystkim pamiętam również, że był bardzo pojętny i dość szybko udało się to okiełznać.

My mamy za to taryfę ulgową w innych kwestiach Cresil na przykład jak na wilczaka jest dość spokojny, uważam też że trafiliśmy na niezbyt ciężki przypadek jeśli chodzi o lęk separacyjny - oczywiście problemy z zostawaniem były i nadal są, ale nie mamy problemu z paniką, w której pies łamie sobie zęby czy robi sobie inną krzywdę, więc jak na wilczaka - nie jest źle
Nie mieliśmy też "okresu lęków" ani problemu z lękliwością ogólnie.
Za to mieliśmy ZŁOŚNIKA Cóż - coś za coś

Originally Posted by Grin

Może coś w tym być; z jednej strony miał towarzyszkę do typowo psich zabaw, która będąc starsza i "mądrzejsza", jednocześnie zapewne potrafiła w jakimś stopniu wskazać mu, których zachowań się nie toleruje. My byliśmy jego jedynym obiektem i celem czy to zabaw, czy "wyżycia się", czy cokolwiek to było.
Z drugiej strony wspomniany tu Czesio też chyba wychowywał się z innymi psami, a właściciele do taryfy ulgowej się nie przyznają. Może Giga była z tych, którzy mają dobry wpływ na "dzieci"? Albo po prostu trafił Ci się spokojny osobnik, w tym zakresie przynajmniej?

Czesio wychowywał się głównie z Nitką i uważam, że sporo mu to dało Nitka olewa większość otaczającego ją świata - być może dzięki temu ominął nas wspomniany okres lęków?
W pewnych kwestiach inne psy przeszkadzały nam w wychowaniu szczeniaka i trzeba było nieźle się nakombinować, żeby poustawiać życie tak, by szczeniaczek od każdego wziął tylko te dobre cechy No ale ma to też sporo plusów Największym było na pewno to, że jak Czesio szczeniaczek zaczynał mieć chęć na zabawę, to męczył nie tylko nas, ale i Nitkę właśnie Btw nie wyobrażam sobie życia z małym Cresilem w pojedynkę, zagryźlibyśmy się nawzajem


Edycja: A i jeszcze żeby tak nie oczerniać mojego pieseczka, to dodam, że obecnie jest KOCHANY Polubił nas mając ok. 6-7miesięcy... a kiedy skończył rok to śmiem twierdzić - pokochał nas i stał się przytulaśnym misiaczkiem
Wcześniej był wściekniętym demonem... nie wspominam tego zbyt dobrze Dla przykładu - mam tylko 2 (słownie: dwa!) zdjęcia, kiedy trzymam na kolanach słodko śpiącego małego Czesia... bo tylko dwa razy zdarzyło się, że był tak zmęczony, że dał się wziąć na kolana bez awantury, albo szybko odpuścił i zasnął. Całą reszta naszego kontaktu fizycznego polegała na tym, żeby nie dać sobie wydrapać oczu i zbytnio się pogryźć... trzymanie go na rękach ZAWSZE było walką... jak tylko na moment piesek przestał się rzucać jak węgorz to w nagrodę odstawialiśmy go na podłogę i tak w kółko. Ryk jaki z siebie wydawał był naprawdę imponujący
Mój tata w pierwszych dniach mojego pobytu w domu z tym małym diabłem podsumował Czesia tak: "Dominika ja nie wiem co Ty tu przywiozłaś, ale to nie jest pies, to jest dzikie zwierzę"

[Grin]

Originally Posted by makota

Jmam tylko 2 (słownie: dwa!) zdjęcia, kiedy trzymam na kolanach słodko śpiącego małego Czesia... bo tylko dwa razy zdarzyło się, że był tak zmęczony, że dał się wziąć na kolana bez awantury

To i tak masz o... dwa więcej od nas. U Łowcy ten numer nie przeszedł; dla niego kolana nigdy nie były miejscem, na którym powinien gościć "porządny pies"... Teraz ludzkie kolana służą do tego, żeby od czasu do czasu kłaść na nich wilczakową głowę, ale próbować wejść cały? Never!
A branie na ręce? Zapomnij. Jejku, toż to gwałt na psie! Kaja ma jedno (słownie - jedno!) zdjęcie z malutkim wilczakiem na rączkach, bo wtedy był chyba jeszcze w szoku z powodu nowego miejsca.
W ogóle wszelki bliższy kontakt polegający na zbliżaniu (nadmiernym wg niego) naszych głów zwłaszcza, był powodem do... niezadowolenia. Stanowiło to dla niego wyraźny dyskomfort. Zero przytulania. Z tego powodu bardzo szybko się zorientowaliśmy, że musimy go do tego przyzwyczaić, bo będzie problem choćby z wyjęciem kleszcza, czy jakimikolwiek zabiegami. Podeszliśmy do tego na zasadzie nauki komend. I zadziałało. Kleszcze, zakrapianie oczu czy obcinanie pazurów przestały być problemem.
Ale też widzisz, że Twój Czesio nie był znowu aż tak wyjątkowy.

[makota]

Originally Posted by Grin

To i tak masz o... dwa więcej od nas. U Łowcy ten numer nie przeszedł; dla niego kolana nigdy nie były miejscem, na którym powinien gościć "porządny pies"... Teraz ludzkie kolana służą do tego, żeby od czasu do czasu kłaść na nich wilczakową głowę, ale próbować wejść cały? Never!
A branie na ręce? Zapomnij. Jejku, toż to gwałt na psie! Kaja ma jedno (słownie - jedno!) zdjęcie z malutkim wilczakiem na rączkach, bo wtedy był chyba jeszcze w szoku z powodu nowego miejsca.
W ogóle wszelki bliższy kontakt polegający na zbliżaniu (nadmiernym wg niego) naszych głów zwłaszcza, był powodem do... niezadowolenia. Stanowiło to dla niego wyraźny dyskomfort. Zero przytulania. Z tego powodu bardzo szybko się zorientowaliśmy, że musimy go do tego przyzwyczaić, bo będzie problem choćby z wyjęciem kleszcza, czy jakimikolwiek zabiegami. Podeszliśmy do tego na zasadzie nauki komend. I zadziałało. Kleszcze, zakrapianie oczu czy obcinanie pazurów przestały być problemem.

Hehe, no właśnie - u nas też zwykle podniesienie udawało się wtedy, kiedy Czesio był zbyt zdziwiony, żeby zareagować
Niedotykalski był strasznie... i ja też miałam obawy, że wyrośnie z niego pies, z którym NIC nie będzie się dało zrobić. Na szczęście moje obawy się nie sprawdziły Mimo jego sprzeciwów dotykaliśmy go przy każdej możliwej okazji i dziś da sobie zrobić wszystko (chociaż u weterynarza bywa "oporny").

Ale też widzisz, że Twój Czesio nie był znowu aż tak wyjątkowy.

A czy ja gdziekolwiek napisałam, że on był "wyjątkowy"? Opisuję tylko jaki był - w moim odczuciu był niedotykalskim złośnikiem i tyle U nas to był największy problem, bo jak mówię - reszta wilczakowych problemów trafiła nam się na poziomie standardowym
Pamiętam jaki szok przeżyłam w Późnej, gdy malutki (chyba 2-miesięczny wtedy) Dali dał się podnosić na ręce obcym ludziom i wyglądało, że to sprawia mu nawet przyjemność. Kiedy chciał gdzieś iść, bo rączki mu się znudziły to zaczynał się wiercić i jęczeć, ale robił to tak... słodko i znośnie Mały Cześ zachowywał się w porównaniu do niego jak szatan wcielony
Pamiętam też jak po niego pojechaliśmy i u Margo były wtedy też szczeniaczki z miotu BII Małe B-etki bawiły się z nami, skakały do twarzy liżąc i kąsając, wywalały się na brzuch i ogólnie była fajna imprezka A Czesio i siostrzyczki patrzyli na nas z pogardą z "bezpiecznej odległości" Ja Czesia dotknęłam dopiero w momencie, kiedy Margo zaniosła nam go do samochodu i zostaliśmy już sami, bo wcześniej się nie dał Tzn. w samochodzie też nie chciał, ale nie miał już wyboru

Powtórzę więc raz jeszcze - nie twierdzę, że był wyjątkowy... ale wiem, że na pewno był z tych mniej słodkich szczeniaczków, jeśli chodzi o potrzebę kontaktu z człowiekiem I chyba właśnie tym najbardziej dał nam w kość